حمد عارف مر خدا را راستست ** که گواه حمد او شد پا و دست

از چه تاریک جسمش بر کشید ** وز تک زندان دنیااش خرید 1765

اطلس تقوی و نور متلف ** آیت حمدست او را بر کتف

وا رهیده از جهان عاریه ** ساکن گلزار و عین جاریه

بر سریر سر عالی‌همتش ** مجلس و جا و مقام و رتبتش

مقعد صدقی که صدیقان درو ** جمله سر سبزند و شاد و تازه‌رو

حمدشان چون حمد گلشن از بهار ** صد نشانی دارد و صد گیر و دار 1770

بر بهارش چشمه و نخل و گیاه ** وآن گلستان و نگارستان گواه

شاهد شاهد هزاران هر طرف ** در گواهی هم‌چو گوهر بر صدف

بوی سر بد بیاید از دمت ** وز سر و رو تابد ای لافی غمت

بوشناسانند حاذق در مصاف ** تو به جلدی های هو کم کن گزاف

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز 1775

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی ** می‌زند از سیر که یافه مگوی

هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان ** خانه‌ی دل را نهان همسایگان

از شکاف روزن و دیوارها ** مطلع گردند بر اسرار ما

از شکافی که ندارد هیچ وهم ** صاحب خانه و ندارد هیچ سهم

از نبی بر خوان که دیو و قوم او ** می‌برند از حال انسی خفیه بو 1780

از رهی که انس از آن آگاه نیست ** زانک زین محسوس و زین اشباه نیست

در میان ناقدان زرقی متن ** با محک ای قلب دون لافی مزن

مر محک را ره بود در نقد و قلب ** که خدایش کرد امیر جسم و قلب

چون شیاطین با غلیظیهای خویش ** واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

مسلکی دارند دزدیده درون ** ما ز دزدیهای ایشان سرنگون 1785

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند ** صاحب نقب و شکاف روزنند

پس چرا جان‌های روشن در جهان ** بی‌خبر باشند از حال نهان

در سرایت کمتر از دیوان شدند ** روحها که خیمه بر گردون زدند