لیک نادانسته آرم این نفس ** تا که هر گوشی ننوشد این جرس

از شما پنهان کشد کینه محق ** اندک اندک هم‌چو بیماری دق

مرد دق باشد چو یخ هر لحظه کم ** لیک پندارد بهر دم بهترم 180

هم‌چو کفتاری که می‌گیرندش و او ** غره‌ی آن گفت کین کفتار کو

هیچ پنهان‌خانه آن زن را نبود ** سمج و دهلیز و ره بالا نبود

نه تنوری که در آن پنهان شود ** نه جوالی که حجاب آن شود

هم‌چو عرصه‌ی پهن روز رستخیز ** نه گو و نه پشته نه جای گریز

گفت یزدان وصف این جای حرج ** بهر محشر لا تری فیها عوج 185

معشوق را زیر چادر پنهان کردن جهت تلبیس و بهانه گفتن زن کی ان کید کن عظیم

چادر خود را برو افکند زود ** مرد را زن ساخت و در را بر گشود

زیر چادر مرد رسوا و عیان ** سخت پیدا چون شتر بر نردبان

گفت خاتونیست از اعیان شهر ** مر ورا از مال و اقبالست بهر

در ببستم تا کسی بیگانه‌ای ** در نیاید زود نادانانه‌ای

گفت صوفی چیستش هین خدمتی ** تا بر آرم بی‌سپاس و منتی 190

گفت میلش خویشی و پیوستگیست ** نیک خاتونیست حق داند که کیست

خواست دختر را ببیند زیر دست ** اتفاقا دختر اندر مکتبست

باز گفت ار آرد باشد یا سبوس ** می‌کنم او را به جان و دل عروس

یک پسر دارد که اندر شهر نیست ** خوب و زیرک چابک و مکسب کنیست

گفت صوفی ما فقیر و زار و کم ** قوم خاتون مال‌دار و محتشم 195

کی بود این کفو ایشان در زواج ** یک در از چوب و دری دیگر ز عاج

کفو باید هر دو جفت اندر نکاح ** ورنه تنگ آید نماند ارتیاح

گفتن زن کی او در بند جهاز نیست مراد او ستر و صلاحست و جواب گفتن صوفی این را سرپوشیده

گفت گفتم من چنین عذری و او ** گفت نه من نیستم اسباب جو

ما ز مال و زر ملول و تخمه‌ایم ** ما به حرص و جمع نه چون عامه‌ایم

قصد ما سترست و پاکی و صلاح ** در دو عالم خود بدان باشد فلاح 200

باز صوفی عذر درویشی بگفت ** و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

گفت زن من هم مکرر کرده‌ام ** بی‌جهازی را مقرر کرده‌ام