نور از آن ماه باشد وین ضیا ** آن خورشید این فرو خوان از نبا

شمس را قرآن ضیا خواند ای پدر ** و آن قمر را نور خواند این را نگر

شمس چون عالی‌تر آمد خود ز ماه ** پس ضیا از نور افزون دان به جاه 20

بس کس اندر نور مه منهج ندید ** چون برآمد آفتاب آن شد پدید

آفتاب اعواض را کامل نمود ** لاجرم بازارها در روز بود

تا که قلب و نقد نیک آید پدید ** تا بود از غبن و از حیله بعید

تا که نورش کامل آمد در زمین ** تاجران را رحمة للعالمین

لیک بر قلاب مبغوضست و سخت ** زانک ازو شد کاسد او را نقد و رخت 25

پس عدو جان صرافست قلب ** دشمن درویش کی بود غیر کلب

انبیا با دشمنان بر می‌تنند ** پس ملایک رب سلم می‌زنند

کین چراغی را که هست او نور کار ** از پف و دمهای دزدان دور دار

دزد و قلابست خصم نور بس ** زین دو ای فریادرس فریاد رس

روشنی بر دفتر چارم بریز ** کفتاب از چرخ چارم کرد خیز 30

هین ز چارم نور ده خورشیدوار ** تا بتابد بر بلاد و بر دیار

هر کش افسانه بخواند افسانه است ** وآنک دیدش نقد خود مردانه است

آب نیلست و به قبطی خون نمود ** قوم موسی را نه خون بد آب بود

دشمن این حرف این دم در نظر ** شد ممثل سرنگون اندر سقر

ای ضیاء الحق تو دیدی حال او ** حق نمودت پاسخ افعال او 35

دیده‌ی غیبت چو غیبست اوستاد ** کم مبادا زین جهان این دید و داد

این حکایت را که نقد وقت ماست ** گر تمامش می‌کنی اینجا رواست

ناکسان را ترک کن بهر کسان ** قصه را پایان بر و مخلص رسان

این حکایت گر نشد آنجا تمام ** چارمین جلدست آرش در نظام

تمامی حکایت آن عاشق که از عسس گریخت در باغی مجهول خود معشوق را در باغ یافت و عسس را از شادی دعای خیر می‌کرد و می‌گفت کی عسی ان تکرهوا شیا و هو خیر لکم

اندر آن بودیم کان شخص از عسس ** راند اندر باغ از خوفی فرس 40

بود اندر باغ آن صاحب‌جمال ** کز غمش این در عنا بد هشت سال

سایه‌ی او را نبود امکان دید ** هم‌چو عنقا وصف او را می‌شنید