گفت زین سو بوی یاری می‌رسد ** کاندرین ده شهریاری می‌رسد

بعد چندین سال می‌زاید شهی ** می‌زند بر آسمانها خرگهی 1835

رویش از گلزار حق گلگون بود ** از من او اندر مقام افزون بود

چیست نامش گفت نامش بوالحسن ** حلیه‌اش وا گفت ز ابرو و ذقن

قد او و رنگ او و شکل او ** یک به یک واگفت از گیسو و رو

حلیه‌های روح او را هم نمود ** از صفات و از طریقه و جا و بود

حلیه‌ی تن هم‌چو تن عاریتیست ** دل بر آن کم نه که آن یک ساعتیست 1840

حلیه‌ی روح طبیعی هم فناست ** حلیه‌ی آن جان طلب کان بر سماست

جسم او هم‌چون چراغی بر زمین ** نور او بالای سقف هفتمین

آن شعاع آفتاب اندر وثاق ** قرص او اندر چهارم چارطاق

نقش گل در زیربینی بهر لاغ ** بوی گل بر سقف و ایوان دماغ

مرد خفته در عدن دیده فرق ** عکس آن بر جسم افتاده عرق 1845

پیرهن در مصر رهن یک حریص ** پر شده کنعان ز بوی آن قمیص

بر نبشتند آن زمان تاریخ را ** از کباب آراستند آن سیخ را

چون رسید آن وقت و آن تاریخ راست ** زاده شد آن شاه و نرد ملک باخت

از پس آن سالها آمد پدید ** بوالحسن بعد وفات بایزید

جمله‌ی خوهای او ز امساک وجود ** آن‌چنان آمد که آن شه گفته بود 1850

لوح محفوظ است او را پیشوا ** از چه محفوظست محفوظ از خطا

نه نجومست و نه رملست و نه خواب ** وحی حق والله اعلم بالصواب

از پی روپوش عامه در بیان ** وحی دل گویند آن را صوفیان

وحی دل گیرش که منظرگاه اوست ** چون خطا باشد چو دل آگاه اوست

مومنا ینظر به نور الله شدی ** از خطا و سهو آمن آمدی 1855

نقصان اجرای جان و دل صوفی از طعام الله

صوفیی از فقر چون در غم شود ** عین فقرش دایه و مطعم شود

زانک جنت از مکاره رسته است ** رحم قسم عاجزی اشکسته است

آنک سرها بشکند او از علو ** رحم حق و خلق ناید سوی او