آنک سرها بشکند او از علو ** رحم حق و خلق ناید سوی او

این سخن آخر ندارد وان جوان ** از کمی اجرای نان شد ناتوان

شاد آن صوفی که رزقش کم شود ** آن شبه‌ش در گردد و اویم شود 1860

زان جرای خاص هر که آگاه شد ** او سزای قرب و اجری‌گاه شد

زان جرای روح چون نقصان شود ** جانش از نقصان آن لرزان شود

پس بداند که خطایی رفته است ** که سمن‌زار رضا آشفته است

هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت ** رقعه سوی صاحب خرمن نبشت

رقعه‌اش بردند پیش میر داد ** خواند او رقعه جوابی وا نداد 1865

گفت او را نیست الا درد لوت ** پس جواب احمق اولیتر سکوت

نیستش درد فراق و وصل هیچ ** بند فرعست او نجوید اصل هیچ

احمقست و مرده‌ی ما و منی ** کز غم فرعش فراغ اصل نی

آسمانها و زمین یک سیب دان ** کز درخت قدرت حق شد عیان

تو چه کرمی در میان سیب در ** وز درخت و باغبانی بی‌خبر 1870

آن یکی کرمی دگر در سیب هم ** لیک جانش از برون صاحب‌علم

جنبش او وا شکافد سیب را ** بر نتابد سیب آن آسیب را

بر دریده جنبش او پرده‌ها ** صورتش کرمست و معنی اژدها

آتش که اول ز آهن می‌جهد ** او قدم بس سست بیرون می‌نهد

دایه‌اش پنبه‌ست اول لیک اخیر ** می‌رساند شعله‌ها او تا اثیر 1875

مرد اول بسته‌ی خواب و خورست ** آخر الامر از ملایک برترست

در پناه پنبه و کبریتها ** شعله و نورش برآیدت بر سها

عالم تاریک روشن می‌کند ** کنده‌ی آهن به سوزن می‌کند

گرچه آتش نیز هم جسمانی است ** نه ز روحست و نه از روحانی است

جسم را نبود از آن عز بهره‌ای ** جسم پیش بحر جان چون قطره‌ای 1880

جسم از جان روزافزون می‌شود ** چون رود جان جسم بین چون می‌شود

حد جسمت یک دو گز خود بیش نیست ** جان تو تا آسمان جولان‌کنیست