گاه جنگش با رسول و مطبخی ** گاه خشمش با شهنشاه سخی

گاه جنگش با رسول و مطبخی ** گاه خشمش با شهنشاه سخی 1915

هم‌چو فرعونی که موسی هشته بود ** طفلکان خلق را سر می‌ربود

آن عدو در خانه‌ی آن کور دل ** او شده اطفال را گردن گسل

تو هم از بیرون بدی با دیگران ** واندرون خوش گشته با نفس گران

خود عدوت اوست قندش می‌دهی ** وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

هم‌چو فرعونی تو کور و کوردل ** با عدو خوش بی‌گناهان را مذل 1920

چند فرعونا کشی بی‌جرم را ** می‌نوازی مر تن پر غرم را

عقل او بر عقل شاهان می‌فزود ** حکم حق بی‌عقل و کورش کرده بود

مهر حق بر چشم و بر گوش خرد ** گر فلاطونست حیوانش کند

حکم حق بر لوح می‌آید پدید ** آنچنان که حکم غیب بایزید

شنیدن شیخ ابوالحسن رضی الله عنه خبر دادن ابویزید را و بود او و احوال او

هم‌چنان آمد که او فرموده بود ** بوالحسن از مردمان آن را شنود 1925

که حسن باشد مرید و امتم ** درس گیرد هر صباح از تربتم

گفت من هم نیز خوابش دیده‌ام ** وز روان شیخ این بشنیده‌ام

هر صباحی رو نهادی سوی گور ** ایستادی تا ضحی اندر حضور

یا مثال شیخ پیشش آمدی ** یا که بی‌گفتی شکالش حل شدی

تا یکی روزی بیامد با سعود ** گورها را برف نو پوشیده بود 1930

توی بر تو برفها هم‌چون علم ** قبه قبه دیده و شد جانش به غم

بانگش آمد از حظیره‌ی شیخ حی ** ها انا ادعوک کی تسعی الی

هین بیا این سو بر آوازم شتاب ** عالم ار برفست روی از من متاب

حال او زان روز شد خوب و بدید ** آن عجایب را که اول می‌شنید

رقعه‌ی دیگر نوشتن آن غلام پیش شاه چون جواب آن رقعه‌ی اول نیافت

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان 1935

که یکی رقعه نبشتم پیش شه ** ای عجب آنجا رسید و یافت ره

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد ** هم نداد او را جواب و تن بزد

خشک می‌آورد او را شهریار ** او مکرر کرد رقعه پنج بار

گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست ** گر جوابش بر نویسی هم رواست