از پی آن گفت حق خود را سمیع ** تا ببندی لب ز گفتار شنیع

از پی آن گفت حق خود را علیم ** تا نیندیشی فسادی تو ز بیم

نیست اینها بر خدا اسم علم ** که سیه کافور دارد نام هم

اسم مشتقست و اوصاف قدیم ** نه مثال علت اولی سقیم

ورنه تسخر باشد و طنز و دها ** کر را سامع ضریران را ضیا 220

یا علم باشد حیی نام وقیح ** یا سیاه زشت را نام صبیح

طفلک نوزاده را حاجی لقب ** یا لقب غازی نهی بهر نسب

گر بگویند این لقبها در مدیح ** تا ندارد آن صفت نبود صحیح

تسخر و طنزی بود آن یا جنون ** پاک حق عما یقول الظالمون

من همی دانستمت پیش از وصال ** که نکورویی ولیکن بدخصال 225

من همی دانستمت پیش از لقا ** کز ستیزه راسخی اندر شقا

چونک چشمم سرخ باشد در غمش ** دانمش زان درد گر کم بینمش

تو مرا چون بره دیدی بی شبان ** تو گمان بردی ندارم پاسبان

عاشقان از درد زان نالیده‌اند ** که نظر ناجایگه مالیده‌اند

بی‌شبان دانسته‌اند آن ظبی را ** رایگان دانسته‌اند آن سبی را 230

تا ز غمزه تیر آمد بر جگر ** که منم حارس گزافه کم نگر

کی کم از بره کم از بزغاله‌ام ** که نباشد حارس از دنباله‌ام

حارسی دارم که ملکش می‌سزد ** داند او بادی که آن بر من وزد

سرد بود آن باد یا گرم آن علیم ** نیست غافل نیست غایب ای سقیم

نفس شهوانی ز حق کرست و کور ** من به دل کوریت می‌دیدم ز دور 235

هشت سالت زان نپرسیدم به هیچ ** که پرت دیدم ز جهل پیچ پیچ

خود چه پرسم آنک او باشد بتون ** که تو چونی چون بود او سرنگون

مثال دنیا چون گولخن و تقوی چون حمام

شهوت دنیا مثال گلخنست ** که ازو حمام تقوی روشنست

لیک قسم متقی زین تون صفاست ** زانک در گرمابه است و در نقاست

اغنیا ماننده‌ی سرگین‌کشان ** بهر آتش کردن گرمابه‌بان 240