من نیم خود سه درمسنگ ای اسد ** ده درمسنگ اندرونم چون بود

خواجه باز آمد به خود گفتا که هین ** باز گو آن پند خوب سیومین

گفت آری خوش عمل کردی بدان ** تا بگویم پند ثالث رایگان

پند گفتن با جهول خوابناک ** تخت افکندن بود در شوره خاک

چاک حمق و جهل نپذیرد رفو ** تخم حکمت کم دهش ای پندگو 2265

چاره اندیشیدن آن ماهی نیم‌عاقل و خود را مرده کردن

گفت ماهی دگر وقت بلا ** چونک ماند از سایه‌ی عاقل جدا

کو سوی دریا شد و از غم عتیق ** فوت شد از من چنان نیکو رفیق

لیک زان نندیشم و بر خود زنم ** خویشتن را این زمان مرده کنم

پس برآرم اشکم خود بر زبر ** پشت زیر و می‌روم بر آب بر

می‌روم بر وی چنانک خس رود ** نی بسباحی چنانک کس رود 2270

مرده گردم خویش بسپارم به آب ** مرگ پیش از مرگ امنست از عذاب

مرگ پیش از مرگ امنست ای فتی ** این چنین فرمود ما را مصطفی

گفت موتواکلکم من قبل ان ** یاتی الموت تموتوا بالفتن

هم‌چنان مرد و شکم بالا فکند ** آب می‌بردش نشیب و گه بلند

هر یکی زان قاصدان بس غصه برد ** که دریغا ماهی بهتر بمرد 2275

شاد می‌شد او کز آن گفت دریغ ** پیش رفت این بازیم رستم ز تیغ

پس گرفتش یک صیاد ارجمند ** پس برو تف کرد و بر خاکش فکند

غلط غلطان رفت پنهان اندر آب ** ماند آن احمق همی‌کرد اضطراب

از چپ و از راست می‌جست آن سلیم ** تا بجهد خویش برهاند گلیم

دام افکندند و اندر دام ماند ** احمقی او را در آن آتش نشاند 2280

بر سر آتش به پشت تابه‌ای ** با حماقت گشت او همخوابه‌ایی

او همی جوشید از تف سعیر ** عقل می‌گفتش الم یاتک نذیر

او همی‌گفت از شکنجه وز بلا ** هم‌چو جان کافران قالوا بلی

باز می‌گفت او که گر این بار من ** وا رهم زین محنت گردن‌شکن

من نسازم جز به دریایی وطن ** آبگیری را نسازم من سکن 2285