حرص تو چون آتشست اندر جهان ** باز کرده هر زبانه صد دهان

پیش عقل این زر چو سرگین ناخوشست ** گرچه چون سرگین فروغ آتشست 250

آفتابی که دم از آتش زند ** چرک تر را لایق آتش کند

آفتاب آن سنگ را هم کرد زر ** تا بتون حرص افتد صد شرر

آنک گوید مال گرد آورده‌ام ** چیست یعنی چرک چندین برده‌ام

این سخن گرچه که رسوایی‌فزاست ** در میان تونیان زین فخرهاست

که تو شش سله کشیدی تا به شب ** من کشیدم بیست سله بی کرب 255

آنک در تون زاد و پاکی را ندید ** بوی مشک آرد برو رنجی پدید

قصه‌ی آن دباغ کی در بازار عطاران از بوی عطر و مشک بیهوش و رنجور شد

آن یکی افتاد بیهوش و خمید ** چونک در بازار عطاران رسید

بوی عطرش زد ز عطاران راد ** تا بگردیدش سر و بر جا فتاد

هم‌چو مردار اوفتاد او بی‌خبر ** نیم روز اندر میان ره‌گذر

جمع آمد خلق بر وی آن زمان ** جملگان لاحول‌گو درمان کنان 260

آن یکی کف بر دل او می براند ** وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند

او نمی‌دانست کاندر مرتعه ** از گلاب آمد ورا آن واقعه

آن یکی دستش همی‌مالید و سر ** وآن دگر کهگل همی آورد تر

آن بخور عود و شکر زد به هم ** وآن دگر از پوششش می‌کرد کم

وآن دگر نبضش که تا چون می‌جهد ** وان دگر بوی از دهانش می‌ستد 265

تا که می خوردست و یا بنگ و حشیش ** خلق درماندند اندر بیهشیش

پس خبر بردند خویشان را شتاب ** که فلان افتاده است آن‌جا خراب

کس نمی داند که چون مصروع گشت ** یا چه شد کو را فتاد از بام طشت

یک برادر داشت آن دباغ زفت ** گربز و دانا بیامد زود تفت

اندکی سرگین سگ در آستین ** خلق را بشکافت و آمد با حنین 270

گفت من رنجش همی دانم ز چیست ** چون سبب دانی دوا کردن جلیست

چون سبب معلوم نبود مشکلست ** داروی رنج و در آن صد محملست

چون بدانستی سبب را سهل شد ** دانش اسباب دفع جهل شد