چونک با کودک سر و کارم فتاد ** هم زبان کودکان باید گشاد

که برو کتاب تا مرغت خرم ** یا مویز و جوز و فستق آورم

جز شباب تن نمی‌دانی به کیر ** این جوانی را بگیر ای خر شعیر

هیچ آژنگی نیفتد بر رخت ** تازه ماند آن شباب فرخت 2580

نه نژند پیریت آید برو ** نه قد چون سرو تو گردد دوتو

نه شود زور جوانی از تو کم ** نه به دندانها خللها یا الم

نه کمی در شهوت و طمث و بعال ** که زنان را آید از ضعفت ملال

آنچنان بگشایدت فر شباب ** که گشود آن مژده‌ی عکاشه باب

قوله علیه السلام من بشرنی بخروج صفر بشرته بالجنة

احمد آخر زمان را انتقال ** در ربیع اول آید بی جدال 2585

چون خبر یابد دلش زین وقت نقل ** عاشق آن وقت گردد او به عقل

چون صفر آید شود شاد از صفر ** که پس این ماه می‌سازم سفر

هر شبی تا روز زین شوق هدی ** ای رفیق راه اعلی می‌زدی

گفت هر کس که مرا مژده دهد ** چون صفر پای از جهان بیرون نهد

که صفر بگذشت و شد ماه ربیع ** مژده‌ور باشم مر او را و شفیع 2590

گفت عکاشه صفر بگذشت و رفت ** گفت که جنت ترا ای شیر زفت

دیگری آمد که بگذشت آن صفر ** گفت عکاشه ببرد از مژده بر

پس رجال از نقل عالم شادمان ** وز بقااش شادمان این کودکان

چونک آب خوش ندید آن مرغ کور ** پیش او کوثر نیامد آب شور

هم‌چنین موسی کرامت می‌شمرد ** که نگردد صاف اقبال تو درد 2595

گفت احسنت و نکو گفت ولیک ** تا کنم من مشورت با یار نیک

مشورت کردن فرعون با ایسیه در ایمان آوردن به موسی علیه‌السلام

باز گفت او این سخن با ایسیه ** گفت جان افشان برین ای دل‌سیه

بس عنایتهاست متن این مقال ** زود در یاب ای شه نیکو خصال

وقت کشت آمد زهی پر سود کشت ** این بگفت و گریه کرد و گرم گشت

بر جهید از جا و گفتا بخ لک ** آفتابی تاجر گشتت ای کلک 2600

عیب کل را خود بپوشاند کلاه ** خاصه چون باشد کله خورشید و ماه