تاکنون معبود و مسجود جهان ** بوده‌ای گردی کمینه‌ی بندگان

تاکنون معبود و مسجود جهان ** بوده‌ای گردی کمینه‌ی بندگان 2730

در هزار آتش شدن زین خوشترست ** که خداوندی شود بنده‌پرست

نه بکش اول مرا ای شاه چین ** تا نبیند چشم من بر شاه این

خسروا اول مرا گردن بزن ** تا نبیند این مذلت چشم من

خود نبودست و مبادا این چنین ** که زمین گردون شود گردون زمین

بندگان‌مان خواجه‌تاش ما شوند ** بی‌دلان‌مان دلخراش ما شوند 2735

چشم‌روشن دشمنان و دوست کور ** گشت ما را پس گلستان قعر گور

تزییف سخن هامان علیه‌اللعنه

دوست از دشمن همی نشناخت او ** نرد را کورانه کژ می‌باخت او

دشمن تو جز تو نبود این لعین ** بی‌گناهان را مگو دشمن به کین

پیش تو این حالت بد دولتست ** که دوادو اول و آخر لتست

گر ازین دولت نتازی خز خزان ** این بهارت را همی آید خزان 2740

مشرق و مغرب چو تو بس دیده‌اند ** که سر ایشان ز تن ببریده‌اند

مشرق و مغرب که نبود بر قرار ** چون کنند آخر کسی را پایدار

تو بدان فخر آوری کز ترس و بند ** چاپلوست گشت مردم روز چند

هر کرا مردم سجودی می‌کنند ** زهر اندر جان او می‌آکنند

چونک بر گردد ازو آن ساجدش ** داند او کان زهر بود و موبدش 2745

ای خنک آن را که ذلت نفسه ** وای آنک از سرکشی شد چون که او

این تکبر زهر قاتل دان که هست ** از می پر زهر شد آن گیج مست

چون می پر زهر نوشد مدبری ** از طرب یکدم بجنباند سری

بعد یک‌دم زهر بر جانش فتد ** زهر در جانش کند داد و ستد

گر نذاری زهری‌اش را اعتقاد ** کو چه زهر آمد نگر در قوم عاد 2750

چونک شاهی دست یابد بر شهی ** بکشدش یا باز دارد در چهی

ور بیابد خسته‌ی افتاده را ** مرهمش سازد شه و بدهد عطا

گر نه زهرست آن تکبر پس چرا ** کشت شه را بی‌گناه و بی‌خطا

وین دگر را بی ز خدمت چون نواخت ** زین دو جنبش زهر را شاید شناخت