خرمن فرعون را داد او به باد ** هیچ شه را این چنین صاحب مباد

نومید شدن موسی علیه‌السلام از ایمام فرعون به تاثیر کردن سخن هامان در دل فرعون

گفت موسی لطف بنمودیم وجود ** خود خداوندیت را روزی نبود

آن خداوندی که نبود راستین ** مر ورا نه دست دان نه آستین 2775

آن خداوندی که دزدیده بود ** بی دل و بی جان و بی دیده بود

آن خداوندی که دادندت عوام ** باز بستانند از تو هم‌چو وام

ده خداوندی عاریت به حق ** تا خداوندیت بخشد متفق

منازعت امیران عرب با مصطفی علیه‌السلام کی ملک را مقاسمت کن با ما تا نزاعی نباشد و جواب فرمودن مصطفی علیه‌السلام کی من مامورم درین امارت و بحث ایشان از طرفین

آن امیران عرب گرد آمدند ** نزد پیغامبر منازع می‌شدند

که تو میری هر یک از ما هم امیر ** بخش کن این ملک و بخش خود بگیر 2780

هر یکی در بخش خود انصاف‌جو ** تو ز بخش ما دو دست خود بشو

گفت میری مر مرا حق داده است ** سروری و امر مطلق داده است

کین قران احمدست و دور او ** هین بگیرید امر او را اتقوا

قوم گفتندش که ما هم زان قضا ** حاکمیم و داد امیریمان خدا

گفت لیکن مر مرا حق ملک داد ** مر شما را عاریه از بهر زاد 2785

میری من تا قیامت باقیست ** میری عاریتی خواهد شکست

قوم گفتند ای امیر افزون مگو ** چیست حجت بر فزون‌جویی تو

در زمان ابری برآمد ز امر مر ** سیل آمد گشت آن اطراف پر

رو به شهر آورد سیل بس مهیب ** اهل شهر افغان‌کنان جمله رعیب

گفت پیغامبر که وقت امتحان ** آمد اکنون تا گمارد گردد عیان 2790

هر امیری نیزه‌ی خود در فکند ** تا شود در امتحان آن سیل‌بند

پس قضیب انداخت در وی مصطفی ** آن قضیب معجز فرمان روا

نیزه‌ها را هم‌چو خاشاکی ربود ** آب تیز سیل پرجوش عنود

نیزه‌ها گم گشت جمله و آن قضیب ** بر سر آب ایستاده چون رقیب

ز اهتمام آن قضیب آن سیل زفت ** روبگردانید و آن سیلاب رفت 2795

چون بدیدند از وی آن امر عظیم ** پس مقر گشتند آن میران ز بیم

جز سه کس که حقد ایشان چیره بود ** ساحرش گفتند و کاهی از جحود