گفت لیکن مر مرا حق ملک داد ** مر شما را عاریه از بهر زاد

گفت لیکن مر مرا حق ملک داد ** مر شما را عاریه از بهر زاد 2785

میری من تا قیامت باقیست ** میری عاریتی خواهد شکست

قوم گفتند ای امیر افزون مگو ** چیست حجت بر فزون‌جویی تو

در زمان ابری برآمد ز امر مر ** سیل آمد گشت آن اطراف پر

رو به شهر آورد سیل بس مهیب ** اهل شهر افغان‌کنان جمله رعیب

گفت پیغامبر که وقت امتحان ** آمد اکنون تا گمارد گردد عیان 2790

هر امیری نیزه‌ی خود در فکند ** تا شود در امتحان آن سیل‌بند

پس قضیب انداخت در وی مصطفی ** آن قضیب معجز فرمان روا

نیزه‌ها را هم‌چو خاشاکی ربود ** آب تیز سیل پرجوش عنود

نیزه‌ها گم گشت جمله و آن قضیب ** بر سر آب ایستاده چون رقیب

ز اهتمام آن قضیب آن سیل زفت ** روبگردانید و آن سیلاب رفت 2795

چون بدیدند از وی آن امر عظیم ** پس مقر گشتند آن میران ز بیم

جز سه کس که حقد ایشان چیره بود ** ساحرش گفتند و کاهی از جحود

ملک بر بسته چنان باشد ضعیف ** ملک بر رسته چنین باشد شریف

نیزه‌ها را گر ندیدی با قضیب ** نامشان بین نام او بین این نجیب

نامشان را سیل تیز مرگ برد ** نام او و دولت تیزش نمرد 2800

پنج نوبت می‌زنندش بر دوام ** هم‌چنین هر روز تا روز قیام

گر ترا عقلست کردم لطفها ** ور خری آورده‌ام خر را عصا

آنچنان زین آخرت بیرون کنم ** کز عصا گوش و سرت پر خون کنم

اندرین آخر خران و مردمان ** می‌نیابند از جفای تو امان

نک عصا آورده‌ام بهر ادب ** هر خری را کو نباشد مستحب 2805

اژدهایی می‌شود در قهر تو ** که اژدهایی گشته‌ای در فعل و خو

اژدهای کوهیی تو بی‌امان ** لیک بنگر اژدهای آسمان

این عصا از دوزخ آمد چاشنی ** که هلا بگریز اندر روشنی

ورنه در مانی تو در دندان من ** مخلصت نبود ز در بندان من