رستمان را ترس و غم وا پیش برد ** هم ز ترس آن بددل اندر خویش مرد

چون محک آمد بلا و بیم جان ** زان پدید آید شجاع از هر جبان 2920

وحی کردن حق به موسی علیه‌السلام کی ای موسی من کی خالقم تعالی ترا دوست می‌دارم

گفت موسی را به وحی دل خدا ** کای گزیده دوست می‌دارم ترا

گفت چه خصلت بود ای ذوالکرم ** موجب آن تا من آن افزون کنم

گفت چون طفلی به پیش والده ** وقت قهرش دست هم در وی زده

خود نداند که جز او دیار هست ** هم ازو مخمور هم از اوست مست

مادرش گر سیلیی بر وی زند ** هم به مادر آید و بر وی تند 2925

از کسی یاری نخواهد غیر او ** اوست جمله شر او و خیر او

خاطر تو هم ز ما در خیر و شر ** التفاتش نیست جاهای دگر

غیر من پیشت چون سنگست و کلوخ ** گر صبی و گر جوان و گر شیوخ

هم‌چنانک ایاک نعبد در حنین ** در بلا از غیر تو لانستعین

هست این ایاک نعبد حصر را ** در لغت و آن از پی نفی ریا 2930

هست ایاک نستعین هم بهر حصر ** حصر کرده استعانت را و قصر

که عبادت مر ترا آریم و بس ** طمع یاری هم ز تو داریم و بس

خشم کردن پادشاه بر ندیم و شفاعت کردن شفیع آن مغضوب علیه را و از پادشاه درخواستن و پادشاه شفاعت او قبول کردن و رنجیدن ندیم از این شفیع کی چرا شفاعت کردی

پادشاهی بر ندیمی خشم کرد ** خواست تا از وی برآرد دود و گرد

کرد شه شمشیر بیرون از غلاف ** تا زند بر وی جزای آن خلاف

هیچ کس را زهره نه تا دم زند ** یا شفیعی بر شفاعت بر تند 2935

جز عمادالملک نامی در خواص ** در شفاعت مصطفی‌وارانه خاص

بر جهید و زود در سجده فتاد ** در زمان شه تیغ قهر از کف نهاد

گفت اگر دیوست من بخشیدمش ** ور بلیسی کرد من پوشیدمش

چونک آمد پای تو اندر میان ** راضیم گر کرد مجرم صد زیان

صد هزاران خشم را توانم شکست ** که ترا آن فضل و آن مقدار هست 2940

لابه‌ات را هیچ نتوانم شکست ** زآنک لابه‌ی تو یقین لابه‌ی منست

گر زمین و آسمان بر هم زدی ** ز انتقام این مرد بیرون نامدی

ور شدی ذره به ذره لابه‌گر ** او نبردی این زمان از تیغ سر