آنچنان پر شد ز دود و درد شاه ** که نمی‌یابید در وی راه آه

خواست مردن قالبش بی‌کار شد ** عمر مانده بود شه بیدار شد

شادیی آمد ز بیداریش پیش ** که ندیده بود اندر عمر خویش 3090

که ز شادی خواست هم فانی شدن ** بس مطوق آمد این جان و بدن

از دم غم می‌بمیرد این چراغ ** وز دم شادی بمیرد اینت لاغ

در میان این دو مرگ او زنده است ** این مطوق شکل جای خنده است

شاه با خود گفت شادی را سبب ** آنچنان غم بود از تسبیب رب

ای عجب یک چیز از یک روی مرگ ** وان ز یک روی دگر احیا و برگ 3095

آن یکی نسبت بدان حالت هلاک ** باز هم آن سوی دیگر امتساک

شادی تن سوی دنیاوی کمال ** سوی روز عاقبت نقص و زوال

خنده را در خواب هم تعبیر خوان ** گریه گوید با دریغ و اندهان

گریه را در خواب شادی و فرح ** هست در تعبیر ای صاحب مرح

شاه اندیشید کین غم خود گذشت ** لیک جان از جنس این بدظن گشت 3100

ور رسد خاری چنین اندر قدم ** که رود گل یادگاری بایدم

چون فنا را شد سبب بی‌منتهی ** پس کدامین راه را بندیم ما

صد دریچه و در سوی مرگ لدیغ ** می‌کند اندر گشادن ژیغ ژیغ

ژیغ‌ژیغ تلخ آن درهای مرگ ** نشنود گوش حریص از حرص برگ

از سوی تن دردها بانگ درست ** وز سوی خصمان جفا بانگ درست 3105

جان سر بر خوان دمی فهرست طب ** نار علتها نظر کن ملتهب

زان همه غرها درین خانه رهست ** هر دو گامی پر ز کزدمها چهست

باد تندست و چراغم ابتری ** زو بگیرانم چراغ دیگری

تا بود کز هر دو یک وافی شود ** گر به باد آن یک چراغ از جا رود

هم‌چو عارف کن تن ناقص چراغ ** شمع دل افروخت از بهر فراغ 3110

تا که روزی کین بمیرد ناگهان ** پیش چشم خود نهد او شمع جان

او نکرد این فهم پس داد از غرر ** شمع فانی را بفانیی دگر

عروس آوردن پادشاه فرزند خود را از خوف انقطاع نسل