نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

چون کف موسی به امر کردگار ** نک برآرم من ز سحر او دمار

که مرا این علم آمد زان طرف ** نه ز شاگردی سحر مستخف

آمدم تا بر گشایم سحر او ** تا نماند شاه‌زاده زردرو

سوی گورستان برو وقت سحور ** پهلوی دیوار هست اسپید گور 3170

سوی قبله باز کاو آنجای را ** تا ببینی قدرت و صنع خدا

بس درازست این حکایت تو ملول ** زبده را گویم رها کردم فضول

آن گره‌های گران را بر گشاد ** پس ز محنت پور شه را راه داد

آن پسر با خویش آمد شد دوان ** سوی تخت شاه با صد امتحان

سجده کرد و بر زمین می‌زد ذقن ** در بغل کرده پسر تیغ و کفن 3175

شاه آیین بست و اهل شهر شاد ** وآن عروس ناامید بی‌مراد

عالم از سر زنده گشت و پر فروز ** ای عجب آن روز روز امروز روز

یک عروسی کرد شاه او را چنان ** که جلاب قند بد پیش سگان

جادوی کمپیر از غصه بمرد ** روی و خوی زشت فا مالک سپرد

شاه‌زاده در تعجب مانده بود ** کز من او عقل و نظر چون در ربود 3180

نو عروسی دید هم‌چون ماه حسن ** که همی زد بر ملیحان راه حسن

گشت بیهوش و برو اندر فتاد ** تا سه روز از جسم وی گم شد فاد

سه شبان روز او ز خود بیهوش گشت ** تا که خلق از غشی او پر جوش گشت

از گلاب و از علاج آمد به خود ** اندک اندک فهم گشتش نیک و بد

بعد سالی گفت شاهش در سخن ** کای پسر یاد آر از آن یار کهن 3185

یاد آور زان ضجیع و زان فراش ** تا بدین حد بی‌وفا و مر مباش

گفت رو من یافتم دار السرور ** وا رهیدم از چه دار الغرور

هم‌چنان باشد چو مومن راه یافت ** سوی نور حق ز ظلمت روی تافت

در بیان آنک شه‌زاده آدمی بچه است خلیفه‌ی خداست پدرش آدم صفی خلیفه‌ی حق مسجود ملایک و آن کمپیر کابلی دنیاست کی آدمی‌بچه را از پدر ببرید به سحر و انبیا و اولیا آن طبیب تدارک کننده

ای برادر دانک شه‌زاده توی ** در جهان کهنه زاده از نوی

کابلی جادو این دنیاست کو ** کرد مردان را اسیر رنگ و بو 3190