از جدایی باز می‌رانی سخن ** هر چه خواهی کن ولیکن این مکن

در سخن آباد این دم راه شد ** گفت امکان نیست چون بیگاه شد

پوستها گفتیم و مغز آمد دفین ** گر بمانیم این نماند همچنین

رد کردن معشوقه عذر عاشق را و تلبیس او را در روی او مالیدن

در جوابش بر گشاد آن یار لب ** کز سوی ما روز سوی تست شب 320

حیله‌های تیره اندر داوری ** پیش بینایان چرا می‌آوری

هر چه در دل داری از مکر و رموز ** پیش ما رسواست و پیدا هم‌چو روز

گر بپوشیمش ز بنده‌پروری ** تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری

از پدر آموز که آدم در گناه ** خوش فرود آمد به سوی پایگاه

چون بدید آن عالم الاسرار را ** بر دو پا استاد استغفار را 325

بر سر خاکستر انده نشست ** از بهانه شاخ تا شاخی نجست

ربنا انا ظلمنا گفت و بس ** چونک جانداران بدید از پیش و پس

دید جانداران پنهان هم‌چو جان ** دورباش هر یکی تا آسمان

که هلا پیش سلیمان مور باش ** تا بنشکافد ترا این دورباش

جز مقام راستی یک دم مه‌ایست ** هیچ لالا مرد را چون چشم نیست 330

کور اگر از پند پالوده شود ** هر دمی او باز آلوده شود

آدما تو نیستی کور از نظر ** لیک اذا جاء القضا عمی البصر

عمرها باید به نادر گاه‌گاه ** تا که بینا از قضا افتد به چاه

کور را خود این قضا همراه اوست ** که مرورا اوفتادن طبع و خوست

در حدث افتد نداند بوی چیست ** از منست این بوی یا ز آلودگیست 335

ور کسی بر وی کند مشکی نثار ** هم ز خود داند نه از احسان یار

پس دو چشم روشن ای صاحب‌نظر ** مر ترا صد مادرست و صد پدر

خاصه چشم دل آن هفتاد توست ** وین دو چشم حس خوشه‌چین اوست

ای دریغا ره‌زنان بنشسته‌اند ** صد گره زیر زبانم بسته‌اند

پای‌بسته چون رود خوش راهوار ** بس گران بندیست این معذور دار 340

این سخن اشکسته می‌آید دلا ** کین سخن درست غیرت آسیا