صبر کن در موزه دوزی تو هنوز ** ور بوی بی‌صبر گردی پاره‌دوز

کهنه‌دوزان گر بدیشان صبر و حلم ** جمله نودوزان شدندی هم به علم

بس بکوشی و بخر از کلال ** هم تو گویی خویش کالعقل عقال

هم‌چو آن مرد مفلسف روز مرگ ** عقل را می‌دید بس بی‌بال و برگ

بی‌غرض می‌کرد آن دم اعتراف ** کز ذکاوت راندیم اسپ از گزاف 3355

از غروری سر کشیدیم از رجال ** آشنا کردیم در بحر خیال

آشنا هیچست اندر بحر روح ** نیست اینجا چاره جز کشتی نوح

این چنین فرمود این شاه رسل ** که منم کشتی درین دریای کل

یا کسی کو در بصیرتهای من ** شد خلیفه‌ی راستی بر جای من

کشتی نوحیم در دریا که تا ** رو نگردانی ز کشتی ای فتی 3360

هم‌چو کنعان سوی هر کوهی مرو ** از نبی لا عاصم الیوم شنو

می‌نماید پست این کشتی ز بند ** می‌نماید کوه فکرت بس بلند

پست منگر هان و هان این پست را ** بنگر آن فضل حق پیوست را

در علو کوه فکرت کم نگر ** که یکی موجش کند زیر و زبر

گر تو کنعانی نداری باورم ** گر دو صد چندین نصیحت پرورم 3365

گوش کنعان کی پذیرد این کلام ** که برو مهر خدایست و ختام

کی گذارد موعظه بر مهر حق ** کی بگرداند حدث حکم سبق

لیک می‌گویم حدیث خوش‌پیی ** بر امید آنک تو کنعان نه‌ای

آخر این اقرار خواهی کرد هین ** هم ز اول روز آخر را ببین

می‌توانی دید آخر را مکن ** چشم آخربینت را کور کهن 3370

هر که آخربین بود مسعودوار ** نبودش هر دم ز ره رفتن عثار

گر نخواهی هر دمی این خفت‌خیز ** کن ز خاک پایی مردی چشم تیز

کحل دیده ساز خاک پاش را ** تا بیندازی سر اوباش را

که ازین شاگردی و زین افتقار ** سوزنی باشی شوی تو ذوالفقار

سرمه کن تو خاک هر بگزیده را ** هم بسوزد هم بسازد دیده را 3375