لیک می‌گویم حدیث خوش‌پیی ** بر امید آنک تو کنعان نه‌ای

آخر این اقرار خواهی کرد هین ** هم ز اول روز آخر را ببین

می‌توانی دید آخر را مکن ** چشم آخربینت را کور کهن 3370

هر که آخربین بود مسعودوار ** نبودش هر دم ز ره رفتن عثار

گر نخواهی هر دمی این خفت‌خیز ** کن ز خاک پایی مردی چشم تیز

کحل دیده ساز خاک پاش را ** تا بیندازی سر اوباش را

که ازین شاگردی و زین افتقار ** سوزنی باشی شوی تو ذوالفقار

سرمه کن تو خاک هر بگزیده را ** هم بسوزد هم بسازد دیده را 3375

چشم اشتر زان بود بس نوربار ** کو خورد از بهر نور چشم خار

قصه‌ی شکایت استر با شتر کی من بسیار در رو می‌افتم در راه رفتن تو کم در روی می‌آیی این چراست و جواب گفتن شتر او را

اشتری را دید روزی استری ** چونک با او جمع شد در آخری

گفت من بسیار می‌افتم برو ** در گریوه و راه و در بازار و کو

خاصه از بالای که تا زیر کوه ** در سر آیم هر زمانی از شکوه

کم همی‌افتی تو در رو بهر چیست ** یا مگر خود جان پاکت دولتیست 3380

در سر آیم هر دم و زانو زنم ** پوز و زانو زان خطا پر خون کنم

کژ شود پالان و رختم بر سرم ** وز مکاری هر زمان زخمی خورم

هم‌چو کم عقلی که از عقل تباه ** بشکند توبه بهر دم در گناه

مسخره‌ی ابلیس گردد در زمن ** از ضعیفی رای آن توبه‌شکن

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ ** که بود بارش گران و راه سنگ 3385

می‌خورد از غیب بر سر زخم او ** از شکست توبه آن ادبارخو

باز توبه می‌کند با رای سست ** دیو یک تف کرد و توبه‌ش را سکست

ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان ** که به خواری بنگرد در واصلان

ای شتر که تو مثال مومنی ** کم فتی در رو و کم بینی زنی

تو چه داری که چنین بی‌آفتی ** بی‌عثاری و کم اندر رو فتی 3390

گفت گر چه هر سعادت از خداست ** در میان ما و تو بس فرقهاست

سر بلندم من دو چشم من بلند ** بینش عالی امانست از گزند