گفت من بسیار می‌افتم برو ** در گریوه و راه و در بازار و کو

خاصه از بالای که تا زیر کوه ** در سر آیم هر زمانی از شکوه

کم همی‌افتی تو در رو بهر چیست ** یا مگر خود جان پاکت دولتیست 3380

در سر آیم هر دم و زانو زنم ** پوز و زانو زان خطا پر خون کنم

کژ شود پالان و رختم بر سرم ** وز مکاری هر زمان زخمی خورم

هم‌چو کم عقلی که از عقل تباه ** بشکند توبه بهر دم در گناه

مسخره‌ی ابلیس گردد در زمن ** از ضعیفی رای آن توبه‌شکن

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ ** که بود بارش گران و راه سنگ 3385

می‌خورد از غیب بر سر زخم او ** از شکست توبه آن ادبارخو

باز توبه می‌کند با رای سست ** دیو یک تف کرد و توبه‌ش را سکست

ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان ** که به خواری بنگرد در واصلان

ای شتر که تو مثال مومنی ** کم فتی در رو و کم بینی زنی

تو چه داری که چنین بی‌آفتی ** بی‌عثاری و کم اندر رو فتی 3390

گفت گر چه هر سعادت از خداست ** در میان ما و تو بس فرقهاست

سر بلندم من دو چشم من بلند ** بینش عالی امانست از گزند

از سر که من ببینم پای کوه ** هر گو و هموار را من توه توه

هم‌چنانک دید آن صدر اجل ** پیش کار خویش تا روز اجل

آنچ خواهد بود بعد بیست سال ** داند اندر حال آن نیکو خصال 3395

حال خود تنها ندید آن متقی ** بلک حال مغربی و مشرقی

نور در چشم و دلش سازد سکن ** بهر چه سازد پی حب الوطن

هم‌چو یوسف کو بدید اول به خواب ** که سجودش کرد ماه و آفتاب

از پس ده سال بلک بیشتر ** آنچ یوسف دید بد بر کرد سر

نیست آن ینظر به نور الله گزاف ** نور ربانی بود گردون شکاف 3400

نیست اندر چشم تو آن نور رو ** هستی اندر حس حیوانی گرو

تو ز ضعف چشم بینی پیش پا ** تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا