ساعتی بگریست و در پایش فتاد ** گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

چه زیان دارد گر از فرخندگی ** در پذیری تو مرا دربندگی

گفت چون اقرار کردی پیش من ** رو که رستی تو ز آفات زمن 3410

دادی انصاف و رهیدی از بلا ** تو عدو بودی شدی ز اهل ولا

خوی بد در ذات تو اصلی نبود ** کز بد اصلی نیاید جز جحود

آن بد عاریتی باشد که او ** آرد اقرار و شود او توبه‌جو

هم‌چو آدم زلتش عاریه بود ** لاجرم اندر زمان توبه نمود

چونک اصلی بود جرم آن بلیس ** ره نبودش جانب توبه‌ی نفیس 3415

رو که رستی از خود و از خوی بد ** واز زبانه‌ی نار و از دندان دد

رو که اکنون دست در دولت زدی ** در فکندی خود به بخت سرمدی

ادخلی تو فی عبادی یافتی ** ادخلی فی جنتی در بافتی

در عبادش راه کردی خویش را ** رفتی اندر خلد از راه خفا

اهدنا گفتی صراط مستقیم ** دست تو بگرفت و بردت تا نعیم 3420

نار بودی نور گشتی ای عزیز ** غوره بودی گشتی انگور و مویز

اختری بودی شدی تو آفتاب ** شاد باشد الله اعلم بالصواب

ای ضیاء الحق حسام‌الدین بگیر ** شهد خویش اندر فکن در حوض شیر

تا رهد آن شیر از تغییر طعم ** یابد از بحر مزه تکثیر طعم

متصل گردد بدان بحر الست ** چونک شد دریا ز هر تغییر رست 3425

منفذی یابد در آن بحر عسل ** آفتی را نبود اندر وی عمل

غره‌ای کن شیروار ای شیر حق ** تا رود آن غره بر هفتم طبق

چه خبر جان ملول سیر را ** کی شناسد موش غره‌ی شیر را

برنویس احولا خود با آب زر ** بهر هر دریادلی نیکوگهر

آب نیلست این حدیث جان‌فزا ** یا ربش در چشم قبطی خون نما 3430

لابه کردن قبطی سبطی را کی یک سبو بنیت خویش از نیل پر کن و بر لب من نه تا بخورم به حق دوستی و برادری کی سبو کی شما سبطیان بهر خود پر می‌کنید از نیل آب صاف است و سبوکی ما قبطیان پر می‌کنیم خون صاف است

من شنیدم که در آمد قبطیی ** از عطش اندر وثاق سبطیی

گفت هستم یار و خویشاوند تو ** گشته‌ام امروز حاجتمند تو