ساعتی بنشست تا خشمش برفت ** بعد از آن گفتش کای صمصام زفت

ای برادر این گره را چاره چیست ** گفت این را او خورد کو متقیست 3445

متقی آنست کو بیزار شد ** از ره فرعون و موسی‌وار شد

قوم موسی شو بخور این آب را ** صلح کن با مه ببین مهتاب را

صدهزاران ظلمتست از خشم تو ** بر عبادالله اندر چشم تو

خشم بنشان چشم بگشا شاد شو ** عبرت از یاران بگیر استاد شو

کی طفیل من شوی در اغتراف ** چون ترا کفریست هم‌چون کوه قاف 3450

کوه در سوراخ سوزن کی رود ** جز مگر که آن رشته‌ی یکتا شود

کوه را که کن به استغفار و خوش ** جام مغفوران بگیر و خوش بکش

تو بدین تزویر چون نوشی از آن ** چون حرامش کرد حق بر کافران

خالق تزویر تزویر ترا ** کی خرد ای مفتری مفترا

آل موسی شو که حیلت سود نیست ** حیله‌ات باد تهی پیمودنیست 3455

زهره دارد آب کز امر صمد ** گردد او با کافران آبی کند

یا تو پنداری که تو نان می‌خوری ** زهر مار و کاهش جان می‌خوری

نان کجا اصلاح آن جانی کند ** کو دل از فرمان جانان بر کند

یا تو پنداری که حرف مثنوی ** چون بخوانی رایگانش بشنوی

یا کلام حکمت و سر نهان ** اندر آید زغبه در گوش و دهان 3460

اندر آید لیک چون افسانه‌ها ** پوست بنماید نه مغز دانه‌ها

در سر و رو در کشیده چادری ** رو نهان کرده ز چشمت دلبری

شاه‌نامه یا کلیله پیش تو ** هم‌چنان باشد که قرآن از عتو

فرق آنگه باشد از حق و مجاز ** که کند کحل عنایت چشم باز

ورنه پشک و مشک پیش اخشمی ** هر دو یکسانست چون نبود شمی 3465

خویشتن مشغول کردن از ملال ** باشدش قصد از کلام ذوالجلال

کاتش وسواس را و غصه را ** زان سخن بنشاند و سازد دوا

بهر این مقدار آتش شاندن ** آب پاک و بول یکسان شدن به فن