آن ابوجهل از پیمبر معجزی ** خواست هم‌چون کینه‌ور ترکی غزی

آن ابوجهل از پیمبر معجزی ** خواست هم‌چون کینه‌ور ترکی غزی 350

لیک آن صدیق حق معجز نخواست ** گفت این رو خود نگوید جز که راست

کی رسد هم‌چون توی را کز منی ** امتحان هم‌چو من یاری کنی

گفتن آن جهود علی را کرم الله وجهه کی اگر اعتماد داری بر حافظی حق از سر این کوشک خود را در انداز و جواب گفتن امیرالمومنین او را

مرتضی را گفت روزی یک عنود ** کو ز تعظیم خدا آگه نبود

بر سر بامی و قصری بس بلند ** حفظ حق را واقفی ای هوشمند

گفت آری او حفیظست و غنی ** هستی ما را ز طفلی و منی 355

گفت خود را اندر افکن هین ز بام ** اعتمادی کن بحفظ حق تمام

تا یقین گرددمرا ایقان تو ** و اعتقاد خوب با برهان تو

پس امیرش گفت خامش کن برو ** تا نگردد جانت زین جرات گرو

کی رسد مر بنده را که با خدا ** آزمایش پیش آرد ز ابتلا

بنده را کی زهره باشد کز فضول ** امتحان حق کند ای گیج گول 360

آن خدا را می‌رسد کو امتحان ** پیش آرد هر دمی با بندگان

تا به ما ما را نماید آشکار ** که چه داریم از عقیده در سرار

هیچ آدم گفت حق را که ترا ** امتحان کردم درین جرم و خطا

تا ببینم غایت حلمت شها ** اه کرا باشد مجال این کرا

عقل تو از بس که آمد خیره‌سر ** هست عذرت از گناه تو بتر 365

آنک او افراشت سقف آسمان ** تو چه دانی کردن او را امتحان

ای ندانسته تو شر و خیر را ** امتحان خود را کن آنگه غیر را

امتحان خود چو کردی ای فلان ** فارغ آیی ز امتحان دیگران

چون بدانستی که شکردانه‌ای ** پس بدانی کاهل شکرخانه‌ای

پس بدان بی‌امتحانی که اله ** شکری نفرستدت ناجایگاه 370

این بدان بی‌امتحان از علم شاه ** چون سری نفرستدت در پایگاه

هیچ عاقل افکند در ثمین ** در میان مستراحی پر چمین

زانک گندم را حکیم آگهی ** هیچ نفرستد به انبار کهی

شیخ را که پیشوا و رهبرست ** گر مریدی امتحان کرد او خرست