از مزارعشان برآمد قحط و مرگ ** از ملخهایی که می‌خوردند برگ

تا بر آمد بی‌خود از موسی دعا ** چون نظر افتادش اندر منتها

کین همه اعجاز و کوشیدن چراست ** چون نخواهند این جماعت گشت راست

امر آمد که اتباع نوح کن ** ترک پایان‌بینی مشروح کن

زان تغافل کن چو داعی رهی ** امر بلغ هست نبود آن تهی 3585

کمترین حکمت کزین الحاح تو ** جلوه گردد آن لجاج و آن عتو

تا که ره بنمودن و اضلال حق ** فاش گردد بر همه اهل و فرق

چونک مقصود از وجود اظهار بود ** بایدش از پند و اغوا آزمود

دیو الحاح غوایت می‌کند ** شیخ‌الحاح هدایت می‌کند

چون پیاپی گشت آن امر شجون ** نیل می‌آمد سراسر جمله خون 3590

تا بنفس خویش فرعون آمدش ** لابه می‌کردش دو تا گشته قدش

کانچ ما کردیم ای سلطان مکن ** نیست ما را روی ایراد سخن

پاره پاره گردمت فرمان‌پذیر ** من بعزت خوگرم سختم مگیر

هین بجنبان لب به رحمت ای امین ** تا ببندد این دهانه‌ی آتشین

گفت یا رب می‌فریبد او مرا ** می‌فریبد او فریبنده‌ی ترا 3595

بشنوم یا من دهم هم خدعه‌اش ** تا بداند اصل را آن فرع‌کش

که اصل هر مکری و حیلت پیش ماست ** هر چه بر خاکست اصلش از سماست

گفت حق آن سگ نیرزد هم به آن ** پیش سگ انداز از دور استخوان

هین بجنبان آن عصا تا خاکها ** وا دهد هرچه ملخ کردش فنا

وان ملخها در زمان گردد سیاه ** تا ببیند خلق تبدیل اله 3600

که سببها نیست حاجت مر مرا ** آن سبب بهر حجابست و غطا

تا طبیعی خویش بر دارو زند ** تا منجم رو با ستاره کند

تا منافق از حریصی بامداد ** سوی بازار آید از بیم کساد

بندگی ناکرده و ناشسته روی ** لقمه‌ی دوزخ بگشته لقمه‌جوی

آکل و ماکول آمد جان عام ** هم‌چو آن بره‌ی چرنده از حطام 3605