کوه و دریاها سمش مس می‌کند ** تا جهان حس را پس می‌کند

پا بکش در کشتی و می‌رو روان ** چون سوی معشوق جان جان روان

دست نه و پای نه رو تا قدم ** آن چنانک تاخت جانها از عدم

بردریدی در سخن پرده‌ی قیاس ** گر نبودی سمع سامع را نعاس

ای فلک بر گفت او گوهر ببار ** از جهان او جهانا شرم دار 560

گر بباری گوهرت صد تا شود ** جامدت بیننده و گویا شود

پس نثاری کرده باشی بهر خود ** چونک هر سرمایه‌ی تو صد شود

قصه‌ی هدیه فرستادن بلقیس از شهر سبا سوی سلیمان علیه‌السلام

هدیه‌ی بلقیس چل استر بدست ** بار آنها جمله خشت زر بدست

چون به صحرای سلیمانی رسید ** فرش آن را جمله زر پخته دید

بر سر زر تا چهل منزل براند ** تا که زر را در نظر آبی نماند 565

بارها گفتند زر را وا بریم ** سوی مخزن ما چه بیگار اندریم

عرصه‌ای کش خاک زر ده دهیست ** زر به هدیه بردن آنجا ابلهیست

ای ببرده عقل هدیه تا اله ** عقل آنجا کمترست از خاک راه

چون کساد هدیه آنجا شد پدید ** شرمساریشان همی واپس کشید

باز گفتند ار کساد و ار روا ** چیست بر ما بنده فرمانیم ما 570

گر زر و گر خاک ما را بردنیست ** امر فرمان‌ده به جا آوردنیست

گر بفرمایند که واپس برید ** هم به فرمان تحفه را باز آورید

خنده‌ش آمد چون سلیمان آن بدید ** کز شما من کی طلب کردم ثرید

من نمی‌گویم مرا هدیه دهید ** بلک گفتم لایق هدیه شوید

که مرا از غیب نادر هدیه‌هاست ** که بشر آن را نیارد نیز خواست 575

می‌پرستید اختری کو زر کند ** رو باو آرید کو اختر کند

می‌پرستید آفتاب چرخ را ** خوار کرده جان عالی‌نرخ را

آفتاب از امر حق طباخ ماست ** ابلهی باشد که گوییم او خداست

آفتابت گر بگیرد چون کنی ** آن سیاهی زو تو چون بیرون کنی

نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع 580