چون به صحرای سلیمانی رسید ** فرش آن را جمله زر پخته دید

بر سر زر تا چهل منزل براند ** تا که زر را در نظر آبی نماند 565

بارها گفتند زر را وا بریم ** سوی مخزن ما چه بیگار اندریم

عرصه‌ای کش خاک زر ده دهیست ** زر به هدیه بردن آنجا ابلهیست

ای ببرده عقل هدیه تا اله ** عقل آنجا کمترست از خاک راه

چون کساد هدیه آنجا شد پدید ** شرمساریشان همی واپس کشید

باز گفتند ار کساد و ار روا ** چیست بر ما بنده فرمانیم ما 570

گر زر و گر خاک ما را بردنیست ** امر فرمان‌ده به جا آوردنیست

گر بفرمایند که واپس برید ** هم به فرمان تحفه را باز آورید

خنده‌ش آمد چون سلیمان آن بدید ** کز شما من کی طلب کردم ثرید

من نمی‌گویم مرا هدیه دهید ** بلک گفتم لایق هدیه شوید

که مرا از غیب نادر هدیه‌هاست ** که بشر آن را نیارد نیز خواست 575

می‌پرستید اختری کو زر کند ** رو باو آرید کو اختر کند

می‌پرستید آفتاب چرخ را ** خوار کرده جان عالی‌نرخ را

آفتاب از امر حق طباخ ماست ** ابلهی باشد که گوییم او خداست

آفتابت گر بگیرد چون کنی ** آن سیاهی زو تو چون بیرون کنی

نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع 580

گر کشندت نیم‌شب خورشید کو ** تا بنالی یا امان خواهی ازو

حادثات اغلب به شب واقع شود ** وان زمان معبود تو غایب بود

سوی حق گر راستانه خم شوی ** وا رهی از اختران محرم شوی

چون شوی محرم گشایم با تو لب ** تا ببینی آفتابی نیم‌شب

جز روان پاک او را شرق نه ** در طلوعش روز و شب را فرق نه 585

روز آن باشد که او شارق شود ** شب نماند شب چو او بارق شود

چون نماید ذره پیش آفتاب ** هم‌چنانست آفتاب اندر لباب

آفتابی را که رخشان می‌شود ** دیده پیشش کند و حیران می‌شود