English    Türkçe    فارسی   

4
578-602

  • آفتاب از امر حق طباخ ماست ** ابلهی باشد که گوییم او خداست
  • The sun, by command of God, is our cook: ’twere folly that we should say it is God.

  • آفتابت گر بگیرد چون کنی ** آن سیاهی زو تو چون بیرون کنی
  • If thy sun be eclipsed, what wilt thou do? How wilt thou expel that blackness from it?

  • نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع 580
  • Wilt not thou bring thy headache (trouble and pain) to the court of God, saying, ‘Take the blackness away, give back the radiance!’

  • گر کشندت نیم‌شب خورشید کو ** تا بنالی یا امان خواهی ازو
  • If they would kill thee at midnight, where is the sun, that thou shouldst wail (in supplication) and beg protection of it?

  • حادثات اغلب به شب واقع شود ** وان زمان معبود تو غایب بود
  • Calamities, for the most part, happen in the night; and at that time the object of thy worship is absent.

  • سوی حق گر راستانه خم شوی ** وا رهی از اختران محرم شوی
  • If thou sincerely bow (in prayer) to God, thou wilt be delivered from the stars: thou wilt become intimate (with God).

  • چون شوی محرم گشایم با تو لب ** تا ببینی آفتابی نیم‌شب
  • When thou becomest intimate, I will open my lips (to speak) with thee, that thou may’st behold a Sun at midnight.

  • جز روان پاک او را شرق نه ** در طلوعش روز و شب را فرق نه 585
  • It hath no Orient but the pure spirit: in (respect of) its rising, there is no difference between day and night.

  • روز آن باشد که او شارق شود ** شب نماند شب چو او بارق شود
  • ’Tis day when it (the Sun) rises; when it begins to shine, night is night no more.

  • چون نماید ذره پیش آفتاب ** هم‌چنانست آفتاب اندر لباب
  • (Such) as the mote appears in the presence of the sun, even such is the sun (of this world) in the pure substance (of the Light of God).

  • آفتابی را که رخشان می‌شود ** دیده پیشش کند و حیران می‌شود
  • The sun that becomes resplendent, and before which the (keenest) sight is blunted and dazzled—

  • هم‌چو ذره بینیش در نور عرش ** پیش نور بی حد موفور عرش
  • Thou wilt see it as a mote in the light of the Divine Throne, (a mote) beside the illimitable abounding light of the Divine Throne.

  • خوار و مسکین بینی او را بی‌قرار ** دیده را قوت شده از کردگار 590
  • Thou wilt deem it base and lowly and impermanent, (when) strength has come to thine (inward) eye from the Creator.”

  • کیمیایی که ازو یک ماثری ** بر دخان افتاد گشت آن اختری
  • (The Divine Light is) the Philosophers' Stone from which a single impression fell on the (primal) vapour, and it (the vapour) became a star;

  • نادر اکسیری که از وی نیم تاب ** بر ظلامی زد به گردش آفتاب
  • The unique elixir of which half a gleam struck upon a (region of) darkness and made it the sun;

  • بوالعجب میناگری کز یک عمل ** بست چندین خاصیت را بر زحل
  • The marvellous alchemist who by a single operation fastened all these properties on Saturn.

  • باقی اخترها و گوهرهای جان ** هم برین مقیاس ای طالب بدان
  • Know, O seeker, that the remaining planets and the spiritual substances are (to be judged) according to the same standard.

  • دیده‌ی حسی زبون آفتاب ** دیده‌ی ربانیی جو و بیاب 595
  • The sensuous eye is subject to the sun: seek and find a divine eye,

  • تا زبون گردد به پیش آن نظر ** شعشعات آفتاب با شرر
  • In order that the beams of the flaming sun may become subject (abased) before that vision;

  • که آن نظر نوری و این ناری بود ** نار پیش نور بس تاری بود
  • For that vision is luminous, while these (sunbeams) are igneous: fire is very dark in comparison with light.

  • کرامات و نور شیخ عبدالله مغربی قدس الله سره
  • The miraculous gifts and illumination of Shaykh ‘Abdullah Maghribí, may God sanctify his spirit.

  • گفت عبدالله شیخ مغربی ** شصت سال از شب ندیدم من شبی
  • Shaykh ‘Abdullah Maghribí said, “During sixty years I never perceived in night the quality of night.

  • من ندیدم ظلمتی در شصت سال ** نه به روز و نه به شب نه ز اعتلال
  • During sixty years I never experienced any darkness, neither by day nor by night nor from infirmity.”

  • صوفیان گفتند صدق قال او ** شب همی‌رفتیم در دنبال او 600
  • The Súfís declared his words to be true: “During the night we would follow him

  • در بیابانهای پر از خار و گو ** او چو ماه بدر ما را پیش‌رو
  • Into deserts filled with thorns and ditches, he going in front of us like the full moon.

  • روی پس ناکرده می‌گفتی به شب ** هین گو آمد میل کن در سوی چپ
  • Without looking behind him, he would say, (though it was) at night-time, ‘Hark! here is a ditch: turn to the left!’