مانده بود از کسب یک دو حبه‌ام ** دوخته در آستین جبه‌ام

نیت کردن او کی این زر بدهم بدان هیزم‌کش چون من روزی یافتم به کرامات مشایخ و رنجیدن آن هیزم‌کش از ضمیر و نیت او

آن یکی درویش هیزم می‌کشید ** خسته و مانده ز بیشه در رسید

پس بگفتم من ز روزی فارغم ** زین سپس از بهر رزقم نیست غم 690

میوه‌ی مکروه بر من خوش شدست ** رزق خاصی جسم را آمد به دست

چونک من فارغ شدستم از گلو ** حبه‌ای چندست این بدهم بدو

بدهم این زر را بدین تکلیف‌کش ** تا دو سه روزک شود از قوت خوش

خود ضمیرم را همی‌دانست او ** زانک سمعش داشت نور از شمع هو

بود پیشش سر هر اندیشه‌ای ** چون چراغی در درون شیشه‌ای 695

هیچ پنهان می‌نشد از وی ضمیر ** بود بر مضمون دلها او امیر

پس همی منگید با خود زیر لب ** در جواب فکرتم آن بوالعجب

که چنین اندیشی از بهر ملوک ** کیف تلقی الرزق ان لم یرزقوک

من نمی‌کردم سخن را فهم لیک ** بر دلم می‌زد عتابش نیک نیک

سوی من آمد به هیبت هم‌چو شیر ** تنگ هیزم را ز خود بنهاد زیر 700

پرتو حالی که او هیزم نهاد ** لرزه بر هر هفت عضو من فتاد

گفت یا رب گر ترا خاصان هی‌اند ** که مبارک‌دعوت و فرخ‌پی‌اند

لطف تو خواهم که میناگر شود ** این زمان این تنگ هیزم زر شود

در زمان دیدم که زر شد هیزمش ** هم‌چو آتش بر زمین می‌تافت خوش

من در آن بی‌خود شدم تا دیرگه ** چونک با خویش آمدم من از وله 705

بعد از آن گفت ای خداگر آن کبار ** بس غیورند و گریزان ز اشتهار

باز این را بند هیزم ساز زود ** بی‌توقف هم بر آن حالی که بود

در زمان هیزم شد آن اغصان زر ** مست شد در کار او عقل و نظر

بعد از آن برداشت هیزم را و رفت ** سوی شهر از پیش من او تیز و تفت

خواستم تا در پی آن شه روم ** پرسم از وی مشکلات و بشنوم 710

بسته کرد آن هیبت او مر مرا ** پیش خاصان ره نباشد عامه را

ور کسی را ره شود گو سر فشان ** کان بود از رحمت و از جذبشان