ملک را بگذار بلقیس از نخست ** چون مرا یابی همه ملک آن تست

خود بدانی چون بر من آمدی ** که تو بی من نقش گرمابه بدی 800

نقش اگر خود نقش سلطان یا غنیست ** صورتست از جان خود بی چاشنیست

زینت او از برای دیگران ** باز کرده بیهده چشم و دهان

ای تو در بیگار خود را باخته ** دیگران را تو ز خود نشناخته

تو به هر صورت که آیی بیستی ** که منم این والله آن تو نیستی

یک زمان تنها بمانی تو ز خلق ** در غم و اندیشه مانی تا به حلق 805

این تو کی باشی که تو آن اوحدی ** که خوش و زیبا و سرمست خودی

مرغ خویشی صید خویشی دام خویش ** صدر خویشی فرش خویشی بام خویش

جوهر آن باشد که قایم با خودست ** آن عرض باشد که فرع او شدست

گر تو آدم‌زاده‌ای چون او نشین ** جمله ذریات را در خود ببین

چیست اندر خم که اندر نهر نیست ** چیست اندر خانه که اندر شهر نیست 810

این جهان خمست و دل چون جوی آب ** این جهان حجره‌ست و دل شهر عجاب

پیدا کردن سلیمان علیه‌السلام کی مرا خالصا لامر الله جهدست در ایمان تو یک ذره غرضی نیست مرا نه در نفس تو و حسن تو و نه در ملک تو خود بینی چون چشم جان باز شود به نورالله

هین بیا که من رسولم دعوتی ** چون اجل شهوت‌کشم نه شهوتی

ور بود شهوت امیر شهوتم ** نه اسیر شهوت روی بتم

بت‌شکن بودست اصل اصل ما ** چون خلیل حق و جمله انبیا

گر در آییم ای رهی در بتکده ** بت سجود آرد نه ما در معبده 815

احمد و بوجهل در بتخانه رفت ** زین شدن تا آن شدن فرقیست زفت

این در آید سر نهند او را بتان ** آن در آید سر نهد چون امتان

این جهان شهوتی بتخانه‌ایست ** انبیا و کافران را لانه‌ایست

لیک شهوت بنده‌ی پاکان بود ** زر نسوزد زانک نقد کان بود

کافران قلب‌اند و پاکان هم‌چو زر ** اندرین بوته درند این دو نفر 820

قلب چون آمد سیه شد در زمان ** زر در آمد شد زری او عیان

دست و پا انداخت زر در بوته خوش ** در رخ آتش همی خندد رگش

جسم ما روپوش ما شد در جهان ** ما چو دریا زیر این که در نهان