مر ورا گفتند کین معهود نیست ** دعوت اهل ضلالت جود نیست

مر ورا گفتند کین معهود نیست ** دعوت اهل ضلالت جود نیست 85

گفت نیکویی ازینها دیده‌ام ** من دعاشان زین سبب بگزیده‌ام

خبث و ظلم و جور چندان ساختند ** که مرا از شر به خیر انداختند

هر گهی که رو به دنیا کردمی ** من ازیشان زخم و ضربت خوردمی

کردمی از زخم آن جانب پناه ** باز آوردندمی گرگان به راه

چون سبب‌ساز صلاح من شدند ** پس دعاشان بر منست ای هوشمند 90

بنده می‌نالد به حق از درد و نیش ** صد شکایت می‌کند از رنج خویش

حق همی گوید که آخر رنج و درد ** مر ترا لابه کنان و راست کرد

این گله زان نعمتی کن کت زند ** از در ما دور و مطرودت کند

در حقیقت هر عدو داروی تست ** کیمیا و نافع و دلجوی تست

که ازو اندر گریزی در خلا ** استعانت جویی از لطف خدا 95

در حقیقت دوستانت دشمن‌اند ** که ز حضرت دور و مشغولت کنند

هست حیوانی که نامش اشغرست ** او به زخم چوب زفت و لمترست

تا که چوبش می‌زنی به می‌شود ** او ز زخم چوب فربه می‌شود

نفس مومن اشغری آمد یقین ** کو به زخم رنج زفتست و سمین

زین سبب بر انبیا رنج و شکست ** از همه خلق جهان افزونترست 100

تا ز جانها جانشان شد زفت‌تر ** که ندیدند آن بلا قوم دگر

پوست از دارو بلاکش می‌شود ** چون ادیم طایفی خوش می‌شود

ورنه تلخ و تیز مالیدی درو ** گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو

آدمی را پوست نامدبوغ دان ** از رطوبتها شده زشت و گران

تلخ و تیز و مالش بسیار ده ** تا شود پاک و لطیف و با فره 105

ور نمی‌توانی رضا ده ای عیار ** گر خدا رنجت دهد بی‌اختیار

که بلای دوست تطهیر شماست ** علم او بالای تدبیر شماست

چون صفا بیند بلا شیرین شود ** خوش شود دارو چو صحت‌بین شود

برد بیند خویش را در عین مات ** پس بگوید اقتلونی یا ثقات