سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش 935

حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان

پیرمردی پیشش آمد با عصا ** کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست

نه از کسی دیدم بگرد خود نشان ** نه ندا می منقطع شد یک زمان

چونک واگشتم ز حیرتهای دل ** طفل را آنجا ندیدم وای دل

گفتش ای فرزند تو انده مدار ** که نمایم مر ترا یک شهریار

که بگوید گر بخواهد حال طفل ** او بداند منزل و ترحال طفل 945

پس حلیمه گفت ای جانم فدا ** مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا

هین مرا بنمای آن شاه نظر ** کش بود از حال طفل من خبر

برد او را پیش عزی کین صنم ** هست در اخبار غیبی مغتنم

ما هزاران گم شده زو یافتیم ** چون به خدمت سوی او بشتافتیم

پیر کرد او را سجود و گفت زود ** ای خداوند عرب ای بحر جود 950

گفت ای عزی تو بس اکرامها ** کرده‌ای تا رسته‌ایم از دامها

بر عرب حقست از اکرام تو ** فرض گشته تا عرب شد رام تو

این حلیمه‌ی سعدی از اومید تو ** آمد اندر ظل شاخ بید تو

که ازو فرزند طفلی گم شدست ** نام آن کودک محمد آمدست

چون محمد گفت آن جمله بتان ** سرنگون گشت و ساجد آن زمان 955

که برو ای پیر این چه جست و جوست ** آن محمد را که عزل ما ازوست

ما نگون و سنگسار آییم ازو ** ما کساد و بی‌عیار آییم ازو

آن خیالاتی که دیدندی ز ما ** وقت فترت گاه گاه اهل هوا

گم شود چون بارگاه او رسید ** آب آمد مر تیمم را درید