پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا ** پیر دندانها به هم بر می‌زدی

پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا ** پیر دندانها به هم بر می‌زدی 965

آنچنان که اندر زمستان مرد عور ** او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور

چون در آن حالت بدید او پیر را ** زان عجب گم کرد زن تدبیر را

گفت پیر اگر چه من در محنتم ** حیرت اندر حیرت اندر حیرتم

ساعتی بادم خطیبی می‌کند ** ساعتی سنگم ادیبی می‌کند

باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد 970

گاه طفلم را ربوده غیبیان ** غیبیان سبز پر آسمان

از کی نالم با کی گویم این گله ** من شدم سودایی اکنون صد دله

غیرتش از شرح غیبم لب ببست ** این قدر گویم که طفلم گم شدست

گر بگویم چیز دیگر من کنون ** خلق بندندم به زنجیر جنون

گفت پیرش کای حلیمه شاد باش ** سجده‌ی شکر آر و رو را کم خراش 975

غم مخور یاوه نگردد او ز تو ** بلک عالم یاوه گردد اندرو

هر زمان از رشک غیرت پیش و پس ** صد هزاران پاسبانست و حرس

آن ندیدی کان بتان ذو فنون ** چون شدند از نام طفلت سرنگون

این عجب قرنیست بر روی زمین ** پیر گشتم من ندیدم جنس این

زین رسالت سنگها چون ناله داشت ** تا چه خواهد بر گنه کاران گماشت 980

سنگ بی‌جرمست در معبودیش ** تو نه‌ای مضطر که بنده بودیش

او که مضطر این چنین ترسان شدست ** تا که بر مجرم چه‌ها خواهند بست

خبر یافتن جد مصطفی عبدالمطلب از گم کردن حلیمه محمد را علیه‌السلام و طالب شدن او گرد شهر و نالیدن او بر در کعبه و از حق درخواستن و یافتن او محمد را علیه‌السلام

چون خبر یابید جد مصطفی ** از حلیمه وز فغانش بر ملا

وز چنان بانگ بلند و نعره‌ها ** که بمیلی می‌رسید از وی صدا

زود عبدالمطلب دانست چیست ** دست بر سینه همی‌زد می‌گریست 985

آمد از غم بر در کعبه بسوز ** کای خبیر از سر شب وز راز روز

خویشتن را من نمی‌بینم فنی ** تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی

خویشتن را من نمی‌بینم هنر ** تا شوم مقبول این مسعود در

یا سر و سجده‌ی مرا قدری بود ** یا باشکم دولتی خندان شود