باز شه از روی لاغش گفت باز ** که چه خوردی و چه داری چاشت‌ساز

اشتهی داری چه خوردی بامداد ** که چنین سرمستی و پر لاف و باد

گفت اگر نانم بدی خشک و طری ** کی کنیمی دعوی پیغامبری

دعوی پیغامبری با این گروه ** هم‌چنان باشد که دل جستن ز کوه 1140

کس ز کوه و سنگ عقل و دل نجست ** فهم و ضبط نکته‌ی مشکل نجست

هر چه گویی باز گوید که همان ** می‌کند افسوس چون مستهزیان

از کجا این قوم و پیغام از کجا ** از جمادی جان کرا باشد رجا

گر تو پیغام زنی آری و زر ** پیش تو بنهند جمله سیم و سر

که فلان جا شاهدی می‌خواندت ** عاشق آمد بر تو او می‌داندت 1145

ور تو پیغام خدا آری چو شهد ** که بیا سوی خدا ای نیک‌عهد

از جهان مرگ سوی برگ رو ** چون بقا ممکن بود فانی مشو

قصد خون تو کنند و قصد سر ** نه از برای حمیت دین و هنر

سبب عداوت عام و بیگانه زیستن ایشان به اولیاء خدا کی بحقشان می‌خوانند و با آب حیات ابدی

بلک از چفسیدگی در خان و مان ** تلخشان آید شنیدن این بیان

خرقه‌ای بر ریش خر چفسید سخت ** چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت 1150

جفته اندازد یقین آن خر ز درد ** حبذا آن کس کزو پرهیز کرد

خاصه پنجه ریش و هر جا خرقه‌ای ** بر سرش چفسیده در نم غرقه‌ای

خان و مان چون خرقه و این حرص‌ریش ** حرص هر که بیش باشد ریش بیش

خان و مان چغد ویرانست و بس ** نشنود اوصاف بغداد و طبس

گر بیاید باز سلطانی ز راه ** صد خبر آرد بدین چغدان ز شاه 1155

شرح دارالملک و باغستان و جو ** پس برو افسوس دارد صد عدو

که چه باز آورد افسانه‌ی کهن ** کز گزاف و لاف می‌بافد سخن

کهنه ایشانند و پوسیده‌ی ابد ** ورنه آن دم کهنه را نو می‌کند

مردگان کهنه را جان می‌دهد ** تاج عقل و نور ایمان می‌دهد

دل مدزد از دلربای روح‌بخش ** که سوارت می‌کند بر پشت رخش 1160

سر مدزد از سر فراز تاج‌ده ** کو ز پای دل گشاید صد گره