هم‌چو مریم درد بودش دانه نی ** سبز کرد آن نخل را صاحب‌فنی

هم‌چو مریم درد بودش دانه نی ** سبز کرد آن نخل را صاحب‌فنی 1190

زانک وافی بود آن خاتون راد ** بی‌مرادش داد یزدان صد مراد

آن جماعت را که وافی بوده‌اند ** بر همه اصنافشان افزوده‌اند

گشت دریاها مسخرشان و کوه ** چار عنصر نیز بنده‌ی آن گروه

این خود اکرامیست از بهر نشان ** تا ببینند اهل انکار آن عیان

آن کرامتهای پنهانشان که آن ** در نیاید در حواس و در بیان 1195

کار آن دارد خود آن باشد ابد ** دایما نه منقطع نه مسترد

مناجات

ای دهنده‌ی قوت و تمکین و ثبات ** خلق را زین بی‌ثباتی ده نجات

اندر آن کاری که ثابت بودنیست ** قایمی ده نفس را که منثنیست

صبرشان بخش و کفه‌ی میزان گران ** وا رهانشان از فن صورتگران

وز حسودی بازشان خر ای کریم ** تا نباشند از حسد دیو رجیم 1200

در نعیم فانی مال و جسد ** چون همی‌سوزند عامه از حسد

پادشاهان بین که لشکر می‌کشند ** از حسد خویشان خود را می‌کشند

عاشقان لعبتان پر قذر ** کرده قصد خون و جان همدگر

ویس و رامین خسرو و شیرین بخوان ** که چه کردند از حسد آن ابلهان

که فنا شد عاشق و معشوق نیز ** هم نه چیزند و هواشان هم نه چیز 1205

پاک الهی که عدم بر هم زند ** مر عدم را بر عدم عاشق کند

در دل نه‌دل حسدها سر کند ** نیست را هست این چنین مضطر کند

این زنانی کز همه مشفق‌تراند ** از حسد دو ضره خود را می‌خورند

تا که مردانی که خود سنگین‌دلند ** از حسد تا در کدامین منزلند

گر نکردی شرع افسونی لطیف ** بر دریدی هر کسی جسم حریف 1210

شرع بهر دفع شر رایی زند ** دیو را در شیشه‌ی حجت کند

از گواه و از یمین و از نکول ** تا به شیشه در رود دیو فضول

مثل میزانی که خشنودی دو ضد ** جمع می‌آید یقین در هزل و جد

شرع چون کیله و ترازو دان یقین ** که بدو خصمان رهند از جنگ و کین