مثل میزانی که خشنودی دو ضد ** جمع می‌آید یقین در هزل و جد

شرع چون کیله و ترازو دان یقین ** که بدو خصمان رهند از جنگ و کین

گر ترازو نبود آن خصم از جدال ** کی رهد از وهم حیف و احتیال 1215

پس درین مردار زشت بی‌وفا ** این همه رشکست و خصمست و جفا

پس در اقبال و دولت چون بود ** چون شود جنی و انسی در حسد

آن شیاطین خود حسود کهنه‌اند ** یک زمان از ره‌زنی خالی نه‌اند

وآن بنی آدم که عصیان کشته‌اند ** از حسودی نیز شیطان گشته‌اند

از نبی برخوان که شیطانان انس ** گشته‌اند از مسخ حق با دیو جنس 1220

دیو چون عاجز شود در افتتان ** استعانت جوید او زین انسیان

که شما یارید با ما یاریی ** جانب مایید جانب داریی

گر کسی را ره زنند اندر جهان ** هر دو گون شیطان بر آید شادمان

ور کسی جان برد و شد در دین بلند ** نوحه می‌دارند آن دو رشک‌مند

هر دو می‌خایند دندان حسد ** بر کسی که داد ادیب او را خرد 1225

پرسیدن آن پادشاه از آن مدعی نبوت کی آنک رسول راستین باشد و ثابت شود با او چه باشد کی کسی را بخشد یا به صحبت و خدمت او چه بخشش یابند غیر نصیحت به زبان کی می‌گوید

شاه پرسیدش که باری وحی چیست ** یا چه حاصل دارد آن کس کو نبیست

گفت خود آن چیست کش حاصل نشد ** یا چه دولت ماند کو واصل نشد

گیرم این وحی نبی گنجور نیست ** هم کم از وحی دل زنبور نیست

چونک او حی الرب الی النحل آمدست ** خانه‌ی وحیش پر از حلوا شدست

او به نور وحی حق عزوجل ** کرد عالم را پر از شمع و عسل 1230

این که کرمناست و بالا می‌رود ** وحیش از زنبور کمتر کی بود

نه تو اعطیناک کوثر خوانده‌ای ** پس چرا خشکی و تشنه مانده‌ای

یا مگر فرعونی و کوثر چو نیل ** بر تو خون گشتست و ناخوش ای علیل

توبه کن بیزار شو از هر عدو ** کو ندارد آب کوثر در کدو

هر کرا دیدی ز کوثر سرخ‌رو ** او محمدخوست با او گیر خو 1235

تا احب لله آیی در حساب ** کز درخت احمدی با اوست سیب

هر کرا دیدی ز کوثر خشک لب ** دشمنش می‌دار هم‌چون مرگ و تب