شیخ را چون دید گریان آن مرید ** گشت گریان آب از چشمش دوید

گوشور یک‌بار خندد کر دو بار ** چونک لاغ املی کند یاری بیار

بار اول از ره تقلید و سوم ** که همی‌بیند که می‌خندند قوم

کر بخندد هم‌چو ایشان آن زمان ** بیخبر از حالت خندندگان 1275

باز وا پرسد که خنده بر چه بود ** پس دوم کرت بخندد چون شنود

پس مقلد نیز مانند کرست ** اندر آن شادی که او را در سرست

پرتو شیخ آمد و منهل ز شیخ ** فیض شادی نه از مریدان بل ز شیخ

چون سبد در آب و نوری بر زجاج ** گر ز خود دانند آن باشد خداج

چون جدا گردد ز جو داند عنود ** که اندرو آن آب خوش از جوی بود 1280

آبگینه هم بداند از غروب ** که آن لمع بود از مه تابان خوب

چونک چشمش را گشاید امر قم ** پس بخندد چون سحر بار دوم

خنده‌ش آید هم بر آن خنده‌ی خودش ** که در آن تقلید بر می‌آمدش

گوید از چندین ره دور و دراز ** کین حقیقت بود و این اسرار و راز

من در آن وادی چگونه خود ز دور ** شادیی می‌کردم از عمیا و شور 1285

من چه می‌بستم خیال و آن چه بود ** درک سستم سست نقشی می‌نمود

طفل راه را فکرت مردان کجاست ** کو خیال او و کو تحقیق راست

فکر طفلان دایه باشد یا که شیر ** یا مویز و جوز یا گریه و نفیر

آن مقلد هست چون طفل علیل ** گر چه دارد بحث باریک و دلیل

آن تعمق در دلیل و در شکال ** از بصیرت می‌کند او را گسیل 1290

مایه‌ای کو سرمه‌ی سر ویست ** برد و در اشکال گفتن کار بست

ای مقلد از بخارا باز گرد ** رو به خواری تا شوی تو شیرمرد

تا بخارای دگر بینی درون ** صفدران در محفلش لا یفقهون

پیک اگر چه در زمین چابک‌تگیست ** چون به دریا رفت بسکسته رگیست

او حملناهم بود فی‌البر و بس ** آنک محمولست در بحر اوست کس 1295

بخشش بسیار دارد شه بدو ** ای شده در وهم و تصویری گرو