چه بزان که آن شهوت او را بز گرفت ** بز گرفتن گیج را نبود شگفت

میل شهوت کر کند دل را و کور ** تا نماید خر چو یوسف نار نور 1365

ای بسا سرمست نار و نارجو ** خویشتن را نور مطلق داند او

جز مگر بنده‌ی خدا یا جذب حق ** با رهش آرد بگرداند ورق

تا بداند که آن خیال ناریه ** در طریقت نیست الا عاریه

زشتها را خوب بنماید شره ** نیست چون شهوت بتر ز آفتاب ره

صد هزاران نام خوش را کرد ننگ ** صد هزاران زیرکان را کرد دنگ 1370

چون خری را یوسف مصری نمود ** یوسفی را چون نماید آن جهود

بر تو سرگین را فسونش شهد کرد ** شهد را خود چون کند وقت نبرد

شهوت از خوردن بود کم کن ز خور ** یا نکاحی کن گریزان شو ز شر

چون بخوردی می‌کشد سوی حرم ** دخل را خرجی بباید لاجرم

پس نکاح آمد چو لاحول و لا ** تا که دیوت نفکند اندر بلا 1375

چون حریص خوردنی زن خواه زود ** ورنه آمد گربه و دنبه ربود

بار سنگی بر خری که می‌جهد ** زود بر نه پیش از آن کو بر نهد

فعل آتش را نمی‌دانی تو برد ** گرد آتش با چنین دانش مگرد

علم دیگ و آتش ار نبود ترا ** از شرر نه دیگ ماند نه ابا

آب حاضر باید و فرهنگ نیز ** تا پزد آب دیگ سالم در ازیز 1380

چون ندانی دانش آهنگری ** ریش و مو سوزد چو آنجا بگذری

در فرو بست آن زن و خر را کشید ** شادمانه لاجرم کیفر چشید

در میان خانه آوردش کشان ** خفت اندر زیر آن نر خر ستان

هم بر آن کرسی که دید او از کنیز ** تا رسد در کام خود آن قحبه نیز

پا بر آورد و خر اندر ویی سپوخت ** آتشی از کیر خر در وی فروخت 1385

خر مدب گشته در خاتون فشرد ** تا بخایه در زمان خاتون بمرد

بر درید از زخم کیر خر جگر ** روده‌ها بسکسته شد از همدگر

دم نزد در حال آن زن جان بداد ** کرسی از یک‌سو زن از یک‌سو فتاد