آفتاب عقل را در سوز دار ** چشم را چون ابر اشک‌افروز دار

چشم گریان بایدت چون طفل خرد ** کم خور آن نان را که نان آب تو برد

تن چو با برگست روز و شب از آن ** شاخ جان در برگ‌ریزست و خزان

برگ تن بی‌برگی جانست زود ** این بباید کاستن آن را فزود 145

اقرضوا الله قرض ده زین برگ تن ** تا بروید در عوض در دل چمن

قرض ده کم کن ازین لقمه‌ی تنت ** تا نماید وجه لا عین رات

تن ز سرگین خویش چون خالی کند ** پر ز مشک و در اجلالی کند

زین پلیدی بدهد و پاکی برد ** از یطهرکم تن او بر خورد

دیو می‌ترساندت که هین و هین ** زین پشیمان گردی و گردی حزین 150

گر گدازی زین هوسها تو بدن ** بس پشیمان و غمین خواهی شدن

این بخور گرمست و داروی مزاج ** وآن بیاشام از پی نفع و علاج

هم بدین نیت که این تن مرکبست ** آنچ خو کردست آنش اصوبست

هین مگردان خو که پیش آید خلل ** در دماغ و دل بزاید صد علل

این چنین تهدیدها آن دیو دون ** آرد و بر خلق خواند صد فسون 155

خویش جالینوس سازد در دوا ** تا فریبد نفس بیمار ترا

کین ترا سودست از درد و غمی ** گفت آدم را همین در گندمی

پیش آرد هیهی و هیهات را ** وز لویشه پیچد او لبهات را

هم‌چو لبهای فرس و در وقت نعل ** تا نماید سنگ کمتر را چو لعل

گوشهاات گیرد او چون گوش اسب ** می‌کشاند سوی حرص و سوی کسب 160

بر زند بر پات نعلی ز اشتباه ** که بمانی تو ز درد آن ز راه

نعل او هست آن تردد در دو کار ** این کنم یا آن کنم هین هوش دار

آن بکن که هست مختار نبی ** آن مکن که کرد مجنون و صبی

حفت الجنه بچه محفوف گشت ** بالمکاره که ازو افزود کشت

صد فسون دارد ز حیلت وز دغا ** که کند در سله گر هست اژدها 165

گر بود آب روان بر بنددش ** ور بود حبر زمان برخنددش