بود مردی صالحی ربانیی ** عقل کامل داشت و پایان دانیی

در ده ضروان به نزدیک یمن ** شهره اندر صدقه و خلق حسن

کعبه‌ی درویش بودی کوی او ** آمدندی مستمندان سوی او 1475

هم ز خوشه عشر دادی بی‌ریا ** هم ز گندم چون شدی از که جدا

آرد گشتی عشر دادی هم از آن ** نان شدی عشر دگر دادی ز نان

عشر هر دخلی فرو نگذاشتی ** چارباره دادی زانچ کاشتی

بس وصیتها بگفتی هر زمان ** جمع فرزندان خود را آن جوان

الله الله قسم مسکین بعد من ** وا مگیریدش ز حرص خویشتن 1480

تا بماند بر شما کشت و ثمار ** در پناه طاعت حق پایدار

دخلها و میوه‌ها جمله ز غیب ** حق فرستادست بی‌تخمین و ریب

در محل دخل اگر خرجی کنی ** درگه سودست سودی بر زنی

ترک اغلب دخل را در کشت‌زار ** باز کارد که ویست اصل ثمار

بیشتر کارد خورد زان اندکی ** که ندارد در بروییدن شکی 1485

زان بیفشاند به کشتن ترک دست ** که آن غله‌ش هم زان زمین حاصل شدست

کفشگر هم آنچ افزاید ز نان ** می‌خرد چرم و ادیم و سختیان

که اصول دخلم اینها بوده‌اند ** هم ازینها می‌گشاید رزق بند

دخل از آنجا آمدستش لاجرم ** هم در آنجا می‌کند داد و کرم

این زمین و سختیان پرده‌ست و بس ** اصل روزی از خدا دان هر نفس 1490

چون بکاری در زمین اصل کار ** تا بروید هر یکی را صد هزار

گیرم اکنون تخم را گر کاشتی ** در زمینی که سبب پنداشتی

چون دو سه سال آن نروید چون کنی ** جز که در لابه و دعا کف در زنی

دست بر سر می‌زنی پیش اله ** دست و سر بر دادن رزقش گواه

تا بدانی اصل اصل رزق اوست ** تا همو را جوید آنک رزق‌جوست 1495

رزق از وی جو مجو از زید و عمرو ** مستی از وی جو مجو از بنگ و خمر

توانگری زو خو نه از گنج و مال ** نصرت از وی خواه نه از عم و خال