از مسبب می‌رسد هر خیر و شر ** نیست اسباب و وسایط ای پدر

جز خیالی منعقد بر شاه‌راه ** تا بماند دور غفلت چند گاه 1555

در ابتدای خلقت جسم آدم علیه‌السلام کی جبرئیل علیه‌السلام را اشارت کرد کی برو از زمین مشتی خاک برگیر و به روایتی از هر نواحی مشت مشت بر گیر

چونک صانع خواست ایجاد بشر ** از برای ابتلای خیر و شر

جبرئیل صدق را فرمود رو ** مشت خاکی از زمین بستان گرو

او میان بست و بیامد تا زمین ** تا گزارد امر رب‌العالمین

دست سوی خاک برد آن متمر ** خاک خود را در کشید و شد حذر

پس زبان بگشاد خاک و لابه کرد ** کز برای حرمت خلاق فرد 1560

ترک من گو و برو جانم ببخش ** رو بتاب از من عنان خنگ رخش

در کشاکشهای تکلیف و خطر ** بهر لله هل مرا اندر مبر

بهر آن لطفی که حقت بر گزید ** کرد بر تو علم لوح کل پدید

تا ملایک را معلم آمدی ** دایما با حق مکلم آمدی

که سفیر انبیا خواهی بدن ** تو حیات جان وحیی نی بدن 1565

بر سرافیلت فضیلت بود از آن ** کو حیات تن بود تو آن جان

بانگ صورش نشات تن‌ها بود ** نفخ تو نشو دل یکتا بود

جان جان تن حیات دل بود ** پس ز دادش داد تو فاضل بود

باز میکائیل رزق تن دهد ** سعی تو رزق دل روشن دهد

او بداد کیل پر کردست ذیل ** داد رزق تو نمی‌گنجد به کیل 1570

هم ز عزرائیل با قهر و عطب ** تو بهی چون سبق رحمت بر غضب

حامل عرش این چهارند و تو شاه ** بهترین هر چهاری ز انتباه

روز محشر هشت بینی حاملانش ** هم تو باشی افضل هشت آن زمانش

هم‌چنین برمی‌شمرد و می‌گریست ** بوی می‌برد او کزین مقصود چیست

معدن شرم و حیا بد جبرئیل ** بست آن سوگندها بر وی سبیل 1575

بس که لابه کردش و سوگند داد ** بازگشت و گفت یا رب العباد

که نبودم من به کارت سرسری ** لیک زانچ رفت تو داناتری

گفت نامی که ز هولش ای بصیر ** هفت گردون باز ماند از مسیر