بهر آن لطفی که حقت بر گزید ** کرد بر تو علم لوح کل پدید

تا ملایک را معلم آمدی ** دایما با حق مکلم آمدی

که سفیر انبیا خواهی بدن ** تو حیات جان وحیی نی بدن 1565

بر سرافیلت فضیلت بود از آن ** کو حیات تن بود تو آن جان

بانگ صورش نشات تن‌ها بود ** نفخ تو نشو دل یکتا بود

جان جان تن حیات دل بود ** پس ز دادش داد تو فاضل بود

باز میکائیل رزق تن دهد ** سعی تو رزق دل روشن دهد

او بداد کیل پر کردست ذیل ** داد رزق تو نمی‌گنجد به کیل 1570

هم ز عزرائیل با قهر و عطب ** تو بهی چون سبق رحمت بر غضب

حامل عرش این چهارند و تو شاه ** بهترین هر چهاری ز انتباه

روز محشر هشت بینی حاملانش ** هم تو باشی افضل هشت آن زمانش

هم‌چنین برمی‌شمرد و می‌گریست ** بوی می‌برد او کزین مقصود چیست

معدن شرم و حیا بد جبرئیل ** بست آن سوگندها بر وی سبیل 1575

بس که لابه کردش و سوگند داد ** بازگشت و گفت یا رب العباد

که نبودم من به کارت سرسری ** لیک زانچ رفت تو داناتری

گفت نامی که ز هولش ای بصیر ** هفت گردون باز ماند از مسیر

شرمم آمد گشتم از نامت خجل ** ورنه آسانست نقل مشت گل

که تو زوری داده‌ای املاک را ** که بدرانند این افلاک را 1580

فرستادن میکائیل را علیه‌السلام به قبض حفنه‌ای خاک از زمین جهت ترکیب ترتیب جسم مبارک ابوالبشر خلیفة الحق مسجود الملک و معلمهم آدم علیه‌السلام

گفت میکائیل را تو رو به زیر ** مشت خاکی در ربا از وی چو شیر

چونک میکائیل شد تا خاکدان ** دست کرد او تا که برباید از آن

خاک لرزید و درآمد در گریز ** گشت او لابه‌کنان و اشک‌ریز

سینه سوزان لابه کرد و اجتهاد ** با سرشک پر ز خون سوگند داد

که به یزدان لطیف بی‌ندید ** که بکردت حامل عرش مجید 1585

کیل ارزاق جهان را مشرفی ** تشنگان فضل را تو مغرفی

زانک میکائیل از کیل اشتقاق ** دارد و کیال شد در ارتزاق