سینه سوزان لابه کرد و اجتهاد ** با سرشک پر ز خون سوگند داد

که به یزدان لطیف بی‌ندید ** که بکردت حامل عرش مجید 1585

کیل ارزاق جهان را مشرفی ** تشنگان فضل را تو مغرفی

زانک میکائیل از کیل اشتقاق ** دارد و کیال شد در ارتزاق

که امانم ده مرا آزاد کن ** بین که خون‌آلود می‌گویم سخن

معدن رحم اله آمد ملک ** گفت چون ریزم بر آن ریش این نمک

هم‌چنانک معدن قهرست دیو ** که برآورد از نبی آدم غریو 1590

سبق رحمت بر غضب هست ای فتا ** لطف غالب بود در وصف خدا

بندگان دارند لابد خوی او ** مشکهاشان پر ز آب جوی او

آن رسول حق قلاوز سلوک ** گفت الناس علی دین الملوک

رفت میکائیل سوی رب دین ** خالی از مقصود دست و آستین

گفت ای دانای سر و شاه فرد ** خاک از زاری و گریه بسته کرد 1595

آب دیده پیش تو با قدر بود ** من نتانستم که آرم ناشنود

آه و زاری پیش تو بس قدر داشت ** من نتانستم حقوق آن گذاشت

پیش تو بس قدر دارد چشم تر ** من چگونه گشتمی استیزه‌گر

دعوت زاریست روزی پنج بار ** بنده را که در نماز آ و بزار

نعره‌ی مذن که حیا عل فلاح ** وآن فلاح این زاری است و اقتراح 1600

آن که خواهی کز غمش خسته کنی ** راه زاری بر دلش بسته کنی

تا فرو آید بلا بی‌دافعی ** چون نباشد از تضرع شافعی

وانک خواهی کز بلااش وا خری ** جان او را در تضرع آوری

گفته‌ای اندر نبی که آن امتان ** که بریشان آمد آن قهر گران

چون تضرع می‌نکردند آن نفس ** تا بلا زیشان بگشتی باز پس 1605

لیک دلهاشان چون قاسی گشته بود ** آن گنههاشان عبادت می‌نمود

تا نداند خویش را مجرم عنید ** آب از چشمش کجا داند دوید

قصه‌ی قوم یونس علیه‌السلام بیان و برهان آنست کی تضرع و زاری دافع بلای آسمانیست و حق تعالی فاعل مختارست پس تضرع و تعظیم پیش او مفید باشد و فلاسفه گویند فاعل به طبع است و بعلت نه مختار پر تضرع طبع را نگرداند

قوم یونس را چو پیدا شد بلا ** ابر پر آتش جدا شد از سما