گفت نتوانم بدین افسون که من ** رو بتابم ز آمر سر و علن

گفت آخر امر فرمود او به حلم ** هر دو امرند آن بگیر از راه علم

گفت آن تاویل باشد یا قیاس ** در صریح امر کم جو التباس

فکر خود را گر کنی تاویل به ** که کنی تاویل این نامشتبه

دل همی‌سوزد مرا بر لابه‌ات ** سینه‌ام پر خون شد از شورابه‌ات 1660

نیستم بی‌رحم بل زان هر سه پاک ** رحم بیشستم ز درد دردناک

گر طبانجه می‌زنم من بر یتیم ** ور دهد حلوا به دستش آن حلیم

این طبانجه خوشتر از حلوای او ** ور شود غره به حلوا وای او

بر نفیر تو جگر می‌سوزدم ** لیک حق لطفی همی‌آموزدم

لطف مخفی در میان قهرها ** در حدث پنهان عقیق بی‌بها 1665

قهر حق بهتر ز صد حلم منست ** منع کردن جان ز حق جان کندنست

بترین قهرش به از حلم دو کون ** نعم رب‌العالمین و نعم عون

لطفهای مضمر اندر قهر او ** جان سپردن جان فزاید بهر او

هین رها کن بدگمانی و ضلال ** سر قدم کن چونک فرمودت تعال

آن تعال او تعالیها دهد ** مستی و جفت و نهالیها دهد 1670

باری آن امر سنی را هیچ هیچ ** من نیارم کرد وهن و پیچ پیچ

این همه بشنید آن خاک نژند ** زان گمان بد بدش در گوش بند

باز از نوعی دگر آن خاک پست ** لابه و سجده همی‌کرد او چو مست

گفت نه برخیز نبود زین زیان ** من سر و جان می‌نهم رهن و ضمان

لابه مندیش و مکن لابه دگر ** جز بدان شاه رحیم دادگر 1675

بنده فرمانم نیارم ترک کرد ** امر او کز بحر انگیزید گرد

جز از آن خلاق گوش و چشم و سر ** نشنوم از جان خود هم خیر و شر

گوش من از گفت غیر او کرست ** او مرا از جان شیرین جان‌ترست

جان ازو آمد نیامد او ز جان ** صدهزاران جان دهم او رایگان

جان کی باشد کش گزینم بر کریم ** کیک چه بود که بسوزم زو گلیم 1680