وا رهی زین روزی ریزه‌ی کثیف ** در فتی در لوت و در قوت شریف

گر هزاران رطل لوتش می‌خوری ** می‌روی پاک و سبک هم‌چون پری

که نه حبس باد و قولنجت کند ** چارمیخ معده آهنجت کند 1745

گر خوری کم گرسنه مانی چو زاغ ** ور خوری پر گیرد آروغت دماغ

کم خوری خوی بد و خشکی و دق ** پر خوری شد تخمه را تن مستحق

از طعام الله و قوت خوش‌گوار ** بر چنان دریا چو کشتی شو سوار

باش در روزه شکیبا و مصر ** دم به دم قوت خدا را منتظر

که آن خدای خوب‌کار بردبار ** هدیه‌ها را می‌دهد در انتظار 1750

انتظار نان ندارد مرد سیر ** که سبک آید وظیفه یا که دیر

بی‌نوا هر دم همی گوید که کو ** در مجاعت منتظر در جست و جو

چون نباشی منتظر ناید به تو ** آن نواله‌ی دولت هفتاد تو

ای پدر الانتظار الانتظار ** از برای خوان بالا مردوار

هر گرسنه عاقبت قوتی بیافت ** آفتاب دولتی بر وی بتافت 1755

ضیف با همت چو ز آشی کم خورد ** صاحب خوان آش بهتر آورد

جز که صاحب خوان درویشی لیم ** ظن بد کم بر به رزاق کریم

سر برآور هم‌چو کوهی ای سند ** تا نخستین نور خور بر تو زند

که آن سر کوه بلند مستقر ** هست خورشید سحر را منتظر

جواب آن مغفل کی گفته است کی خوش بودی این جهان اگر مرگ نبودی وخوش بودی ملک دنیا اگر زوالش نبودی و علی هذه الوتیرة من الفشارات

آن یکی می‌گفت خوش بودی جهان ** گر نبودی پای مرگ اندر میان 1760

آن دگر گفت ار نبودی مرگ هیچ ** که نیرزیدی جهان پیچ‌پیچ

خرمنی بودی به دشت افراشته ** مهمل و ناکوفته بگذاشته

مرگ را تو زندگی پنداشتی ** تخم را در شوره خاکی کاشتی

عقل کاذب هست خود معکوس‌بین ** زندگی را مرگ بیند ای غبین

ای خدا بنمای تو هر چیز را ** آنچنان که هست در خدعه‌سرا 1765

هیچ مرده نیست پر حسرت ز مرگ ** حسرتش آنست کش کم بود برگ

ورنه از چاهی به صحرا اوفتاد ** در میان دولت و عیش و گشاد