هر زمانی روی وا پس می‌کند ** رو به درگاه مقدس می‌کند

هر زمانی روی وا پس می‌کند ** رو به درگاه مقدس می‌کند 1820

پس ز حق امر آید از اقلیم نور ** که بگوییدش کای بطال عور

انتظار چیستی ای کان شر ** رو چه وا پس می‌کنی ای خیره‌سر

نامه‌ات آنست کت آمد به دست ** ای خدا آزار و ای شیطان‌پرست

چون بدیدی نامه‌ی کردار خویش ** چه نگری پس بین جزای کار خویش

بیهده چه مول مولی می‌زنی ** در چنین چه کو امید روشنی 1825

نه ترا از روی ظاهر طاعتی ** نه ترا در سر و باطن نیتی

نه ترا شبها مناجات و قیام ** نه ترا در روز پرهیز و صیام

نه ترا حفظ زبان ز آزار کس ** نه نظر کردن به عبرت پیش و پس

پیش چه بود یاد مرگ و نزع خویش ** پس چه باشد مردن یاران ز پیش

نه ترا بر ظلم توبه‌ی پر خروش ** ای دغا گندم‌نمای جوفروش 1830

چون ترازوی تو کژ بود و دغا ** راست چون جویی ترازوی جزا

چونک پای چپ بدی در غدر و کاست ** نامه چون آید ترا در دست راست

چون جزا سایه‌ست ای قد تو خم ** سایه‌ی تو کژ فتد در پیش هم

زین قبل آید خطابات درشت ** که شود که را از آن هم کوز پشت

بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان 1835

خود تو پوشیدی بترها را به حلم ** ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

لیک بیرون از جهاد و فعل خویش ** از ورای خیر و شر و کفر و کیش

وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن ** وز خیال و وهم من یا صد چو من

بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا