چون جزا سایه‌ست ای قد تو خم ** سایه‌ی تو کژ فتد در پیش هم

زین قبل آید خطابات درشت ** که شود که را از آن هم کوز پشت

بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان 1835

خود تو پوشیدی بترها را به حلم ** ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

لیک بیرون از جهاد و فعل خویش ** از ورای خیر و شر و کفر و کیش

وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن ** وز خیال و وهم من یا صد چو من

بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا

کای ملایک باز آریدش به ما ** که بدستش چشم دل سوی رجا 1845

لاابالی وار آزادش کنیم ** وآن خطاها را همه خط بر زنیم

لا ابالی مر کسی را شد مباح ** کش زیان نبود ز غدر و از صلاح

آتشی خوش بر فروزیم از کرم ** تا نماند جرم و زلت بیش و کم

آتشی کز شعله‌اش کمتر شرار ** می‌بسوزد جرم و جبر و اختیار

شعله در بنگاه انسانی زنیم ** خار را گلزار روحانی کنیم 1850

ما فرستادیم از چرخ نهم ** کیمیا یصلح لکم اعمالکم

خود چه باشد پیش نور مستقر ** کر و فر اختیار بوالبشر

گوشت‌پاره آلت گویای او ** پیه‌پاره منظر بینای او

مسمع او آن دو پاره استخوان ** مدرکش دو قطره خون یعنی جنان

کرمکی و از قذر آکنده‌ای ** طمطراقی در جهان افکنده‌ای 1855

از منی بودی منی را واگذار ** ای ایاز آن پوستین را یاد دار

قصه‌ی ایاز و حجره داشتن او جهت چارق و پوستین و گمان آمدن خواجه تاشانس را کی او را در آن حجره دفینه است به سبب محکمی در و گرانی قفل

آن ایاز از زیرکی انگیخته ** پوستین و چارقش آویخته