پس اشارت کرد میری را که رو ** نیم‌شب بگشای و اندر حجره شو

هر چه یابی مر ترا یغماش کن ** سر او را بر ندیمان فاش کن

با چنین اکرام و لطف بی‌عدد ** از لیمی سیم و زر پنهان کند

می‌نماید او وفا و عشق و جوش ** وانگه او گندم‌نمای جوفروش 1865

هر که اندر عشق یابد زندگی ** کفر باشد پیش او جز بندگی

نیم‌شب آن میر با سی معتمد ** در گشاد حجره‌ی او رای زد

مشعله بر کرده چندین پهلوان ** جانب حجره روانه شادمان

که امر سلطانست بر حجره زنیم ** هر یکی همیان زر در کش کنیم

آن یکی می‌گفت هی چه جای زر ** از عقیق و لعل گوی و از گهر 1870

خاص خاص مخزن سلطان ویست ** بلک اکنون شاه را خود جان ویست

چه محل دارد به پیش این عشیق ** لعل و یاقوت و زمرد یا عقیق

شاه را بر وی نبودی بد گمان ** تسخری می‌کرد بهر امتحان

پاک می‌دانستش از هر غش و غل ** باز از وهمش همی‌لرزید دل

که مبادا کین بود خسته شود ** من نخواهم که برو خجلت رود 1875

این نکردست او و گر کرد او رواست ** هر چه خواهد گو بکن محبوب ماست

هر چه محبوبم کند من کرده‌ام ** او منم من او چه گر در پرده‌ام

باز گفتی دور از آن خو و خصال ** این چنین تخلیط ژاژست و خیال

از ایاز این خود محالست و بعید ** کو یکی دریاست قعرش ناپدید

هفت دریا اندرو یک قطره‌ای ** جمله‌ی هستی ز موجش چکره‌ای 1880

جمله پاکیها از آن دریا برند ** قطره‌هااش یک به یک میناگرند

شاه شاهانست و بلک شاه‌ساز ** وز برای چشم بد نامش ایاز

چشمهای نیک هم بر وی به دست ** از ره غیرت که حسنش بی‌حدست

یک دهان خواهم به پهنای فلک ** تا بگویم وصف آن رشک ملک

ور دهان یابم چنین و صد چنین ** تنگ آید در فغان این حنین 1885

این قدر گر هم نگویم ای سند ** شیشه‌ی دل از ضعیفی بشکند