هین که امروز اول سه روزه است ** روز پیروزست نه پیروزه است

هر دلی که اندر غم شه می‌بود ** دم به دم او را سر مه می‌بود 1890

قصه‌ی محمود و اوصاف ایاز ** چون شدم دیوانه رفت اکنون ز ساز

بیان آنک آنچ بیان کرده می‌شود صورت قصه است وانگه آن صورتیست کی در خورد این صورت گیرانست و درخورد آینه‌ی تصویر ایشان و از قدوسیتی کی حقیقت این قصه راست نطق را ازین تنزیل شرم می‌آید و از خجالت سر و ریش و قلم گم می‌کند و العاقل یکفیه الاشاره

زانک پیلم دید هندستان به خواب ** از خراج اومید بر ده شد خراب

کیف یاتی النظم لی والقافیه ** بعد ما ضاعت اصول العافیه

ما جنون واحد لی فی الشجون ** بل جنون فی جنون فی جنون

ذاب جسمی من اشارات الکنی ** منذ عاینت البقاء فی الفنا 1895

ای ایاز از عشق تو گشتم چو موی ** ماندم از قصه تو قصه‌ی من بگوی

بس فسانه‌ی عشق تو خواندم به جان ** تو مرا که افسانه گشتستم بخوان

خود تو می‌خوانی نه من ای مقتدی ** من که طورم تو موسی وین صدا

کوه بیچاره چه داند گفت چیست ** زانک موسی می‌بداند که تهیست

کوه می‌داند به قدر خویشتن ** اندکی دارد ز لطف روح تن 1900

تن چو اصطرلاب باشد ز احتساب ** آیتی از روح هم‌چون آفتاب

آن منجم چون نباشد چشم‌تیز ** شرط باشد مرد اصطرلاب‌ریز

تا صطرلابی کند از بهر او ** تا برد از حالت خورشید بو

جان کز اصطرلاب جوید او صواب ** چه قدر داند ز چرخ و آفتاب

تو که ز اصطرب دیده بنگری ** درجهان دیدن یقین بس قاصری 1905

تو جهان را قدر دیده دیده‌ای ** کو جهان سبلت چرا مالیده‌ای

عارفان را سرمه‌ای هست آن بجوی ** تا که دریا گردد این چشم چو جوی

ذره‌ای از عقل و هوش ار با منست ** این چه سودا و پریشان گفتنست

چونک مغز من ز عقل و هش تهیست ** پس گناه من درین تخلیط چیست

نه گناه اوراست که عقلم ببرد ** عقل جمله‌ی عاقلان پیشش بمرد 1910

یا مجیر العقل فتان الحجی ** ما سواک للعقول مرتجی

ما اشتهیت العقل مذ جننتنی ** ما حسدت الحسن مذ زینتنی

هل جنونی فی هواک مستطاب ** قل بلی والله یجزیک الثواب