یعنی این غم بر من از غدر ویست ** غدر را آن مقتدا سابق‌پیست

بعد ازو خود قرن بر قرن آمدند ** جملگان بر سنت او پا زدند 1955

هر که بنهد سنت بد ای فتا ** تا در افتد بعد او خلق از عمی

جمع گردد بر وی آن جمله بزه ** کو سری بودست و ایشان دم‌غزه

لیک آدم چارق و آن پوستین ** پیش می‌آورد که هستم ز طین

چون ایاز آن چارقش مورود بود ** لاجرم او عاقبت محمود بود

هست مطلق کارساز نیستیست ** کارگاه هست‌کن جز نیست چیست 1960

بر نوشته هیچ بنویسد کسی ** یا نهاله کارد اندر مغرسی

کاغذی جوید که آن بنوشته نیست ** تخم کارد موضعی که کشته نیست

تو برادر موضع ناکشته باش ** کاغذ اسپید نابنوشته باش

تا مشرف گردی از نون والقلم ** تا بکارد در تو تخم آن ذوالکرم

خود ازین پالوه نالیسیده گیر ** مطبخی که دیده‌ای نادیده گیر 1965

زانک ازین پالوده مستیها بود ** پوستین و چارق از یادت رود

چون در آید نزع و مرگ آهی کنی ** ذکر دلق و چارق آنگاهی کنی

تا نمانی غرق موج زشتیی ** که نباشد از پناهی پشتیی

یاد ناری از سفینه‌ی راستین ** ننگری رد چارق و در پوستین

چونک درمانی به غرقاب فنا ** پس ظلمنا ورد سازی بر ولا 1970

دیو گوید بنگرید این خام را ** سر برید این مرغ بی‌هنگام را

دور این خصلت ز فرهنگ ایاز ** که پدید آید نمازش بی‌نماز

او خروس آسمان بوده ز پیش ** نعره‌های او همه در وقت خویش

در معنی این کی ارنا الاشیاء کما هی و معنی این کی لو کشف الغطاء ما از ددت یقینا و قوله در هر که تو از دیده‌ی بد می‌نگری از چنبره‌ی وجود خود می‌نگری پایه‌ی کژ کژ افکند سایه

ای خروسان از وی آموزید بانگ ** بانگ بهر حق کند نه بهر دانگ

صبح کاذب آید و نفریبدش ** صبح کاذب عالم و نیک و بدش 1975

اهل دنیا عقل ناقص داشتند ** تا که صبح صادقش پنداشتند

صبح کاذب کاروانها را زدست ** که به بوی روز بیرون آمدست

صبح کاذب خلق را رهبر مباد ** کو دهد بس کاروانها را به باد