این انا هو بود در سر ای فضول ** ز اتحاد نور نه از رای حلول

جهد کن تا سنگیت کمتر شود ** تا به لعلی سنگ تو انور شود

صبر کن اندر جهاد و در عنا ** دم به دم می‌بین بقا اندر فنا 2040

وصف سنگی هر زمان کم می‌شود ** وصف لعلی در تو محکم می‌شود

وصف هستی می‌رود از پیکرت ** وصف مستی می‌فزاید در سرت

سمع شو یکبارگی تو گوش‌وار ** تا ز حلقه‌ی لعل یابی گوشوار

هم‌چو چه کن خاک می‌کن گر کسی ** زین تن خاکی که در آبی رسی

گر رسد جذبه‌ی خدا آب معین ** چاه ناکنده بجوشد از زمین 2045

کار می‌کن تو بگوش آن مباش ** اندک اندک خاک چه را می‌تراش

هر که رنجی دید گنجی شد پدید ** هر که جدی کرد در جدی رسید

گفت پیغمبر رکوعست و سجود ** بر در حق کوفتن حلقه‌ی وجود

حلقه‌ی آن در هر آنکو می‌زند ** بهر او دولت سری بیرون کند

آمدن آن امیر نمام با سرهنگان نیم‌شب بگشادن آن حجره‌ی ایاز و پوستین و چارق دیدن آویخته و گمان بردن کی آن مکرست و روپوش و خانه را حفره کردن بهر گوشه‌ای کی گمان آمد چاه کنان آوردن و دیوارها را سوراخ کردن و چیزی نایافتن و خجل و نومید شدن چنانک بدگمانان و خیال‌اندیشان در کار انبیا و اولیا کی می‌گفتند کی ساحرند و خویشتن ساخته‌اند و تصدر می‌جویند بعد از تفحص خجل شوند و سود ندارد

آن امینان بر در حجره شدند ** طالب گنج و زر و خمره بدند 2050

قفل را برمی‌گشادند از هوس ** با دو صد فرهنگ و دانش چند کس

زانک قفل صعب و پر پیچیده بود ** از میان قفلها بگزیده بود

نه ز بخل سیم و مال و زر خام ** از برای کتم آن سر از عوام

که گروهی بر خیال بد تنند ** قوم دیگر نام سالوسم کنند

پیش با همت بود اسرار جان ** از خسان محفوظ‌تر از لعل کان 2055

زر به از جانست پیش ابلهان ** زر نثار جان بود نزد شهان

می شتابیدند تفت از حرص زر ** عقلشان میگفت نه آهستهتر

حرس تازد بیهده سوی سراب ** عقل گوید نیک بین کان نیست آب

حرص غالب بود و زر چون جان شده ** نعره‌ی عقل آن زمان پنهان شده

گشته صدتو حرص و غوغاهای او ** گشته پنهان حکمت و ایمای او 2060

تا که در چاه غرور اندر فتد ** آنگه از حکمت ملامت بشنود

چون ز بند دام باد او شکست ** نفس لوامه برو یابید دست